Γειά σας !!
Πριν αρχίσουμε να τα λέμε περί του αγώνα , θα ήθελα να ευχαριστήσω εσάς φίλοι δρομείς , για την αγάπη σας στο πρόσωπό μου , τα καλά σας λόγια και την κριτική σας για τις περιγραφές μου !! Όπως έχω πει πολλές φορές ,ένας από τους λόγους που τα γράφω , είναι για να τις βλέπουν οι μελλοντικοί δρομείς και ίσως να αποφεύγουν κάποια από τα λάθη μου , να έχουν καλύτερη προετοιμασία !!
Έχω μερικά χρόνια που σταμάτησα να γράφω τα βιώματα μου στους αγώνες που τρέχω , διότι πίστευα ότι σας κουράζω , ότι γίνομαι βαρετός κλπ. Φέτος , λίγο πριν και λίγο μετά το Σπάρταθλο , εκφράσατε έντονες επιθυμίες να διαβάσετε για τον αγώνα μου (καλά, μην τρελαθούμε κιόλας (!!!) , δεν πιστεύω ότι γράφω και κάτι το πολύ ‘’ουάου’’ και ουσιώδες , απλά το πώς βιώνω τον αγώνα μου γράφω!!) , και πήρα την απόφαση να γράψω την εμπειρία μου… Καθυστέρησα κάπως τώρα πέρασαν 40+ μέρες , το ξέρω , αλλά υπήρχε φόρτος εργασίας και χρόνος ανύπαρκτος (όπως συμβαίνει σε όλους μας ) …
Θα ήθελα να δώσω πολλά συγχαρητήρια στην Διοργάνωση , σε όλους όσοι μερίμνησαν για αυτόν τον υπέροχο , αλλά και μοναδικό αγώνα !! Ιδιαιτέρως πολλά συγχαρητήρια και στους υπέροχους εθελοντές παντός καιρού , που μεριμνούσαν για όλα με σεβασμό , ανά πάσα στιγμή , σε όλα τα σημεία , για την ασφάλεια των δρομέων και τα υπόλοιπα μέτρα . Χωρίς τους εθελοντές δεν θα γίνονταν τίποτα . Όλα ήταν τέλεια !! Μπράβο σας !!
Επίσης να συγχαρώ όσους-ες έτρεξαν στον αγώνα , ασχέτως αν κατάφεραν να φτάσουν στον τερματισμό η αναγκάστηκαν να σταματήσουν…σημασία έχει το ταξίδι σε τέτοιους αγώνες άλλωστε …
Το …’’καμπανάκι’’ για τον φετινό αγώνα λοιπόν, άρχισε να χτυπά από την ώρα της κλήρωσης , που την περιμέναμε ‘’πως κ πως’’ (όλοι πιστεύω) οι υποψήφιοι δρομείς που είχαμε δηλώσει συμμετοχή !!! Αφού κληρώθηκα , ξεκίνησα να ετοιμάζω τα… πλάνα !!!Όπως έχω πει μερικές φορές , αυτόν τον αγώνα τον παρομοιάζω σαν έναν ιστό αράχνης . Κάθε κομβικό σημείο , εκεί που τέμνονται οι ιστοί , είναι και ένα ‘’κεφάλαιο’’ όπου χρήζει ετοιμασίας , προετοιμασίας , που οφείλω να το προσέξω …Τέτοια ‘’κεφάλαια’’ είναι η Υγεία , η Προπόνηση , η Ψυχολογία , η Εργασία μου , ο ελεύθερος χρόνος , η ένδυση κι ένα σωρό , αμέτρητα , άλλα … Όλα αυτά , χρήζουν διαχείρισης σε μέγιστο βαθμό , έτσι ώστε να επιτευχθεί ο στόχος που είναι στο κέντρο του Ιστού !!
Ξεκίνησαν λοιπόν τα πλάνα… Ξεκίνησε μια προπόνηση , η οποία όμως δεν εξελίσσονταν όπως θα ήθελα κι αυτό γιατί ‘’ξεφύτρωναν’’ υποχρεώσεις πιο επείγουσες προς διευθέτηση κ έπρεπε να αφήνω στην άκρη την προπόνηση. Κι αυτό με έκανε να μην νιώθω καλά…Για να δώ σε τι κατάσταση είμαι ,έκανα και το τεστ μου(!!!), πήγα τον Μάιο και έτρεξα τον Ολύμπιο Δρόμο(180χιλ) , όπου τον κατάφερα , τον ολοκλήρωσα!! Αυτό μου έδωσε μπόλικο θάρρος … Επιστρέφοντας , προσηλώθηκα πάλι στην προπόνηση ,πιο αποφασισμένος , αλλά κ πάλι ‘’ξφύτρωναν’’ διάφορα …Μιλούσα δυνατά , φωναχτά, μόνος μου στην προπόνηση :’’ τι κάνεις τώρα? Τι πας να κάνεις ? δεν σε φτάνει η μία φορά? Αφού οι προπονήσεις σου είναι ‘’στην χάση και στην φέξη’’ , ‘’είναι για το ρέμα , άσε την θέση μπάς και πάρει μέρος κάποιος άλλος’’ …Αλλά και από την άλλη , έρχονταν η (παρηγορητική) άλλη απάντηση : ‘’αφού έχεις το κριτήριο ρε φίλε , έχεις το δικαίωμα , γιατί να μην το εξασκήσεις ? , καλά έκανες ! Έφτασα στο σημείο μάλιστα να πω στην Ομάδα Υποστηριξης(Ο.Υ.) , την Μαρία και τον Διονύση , ότι δεν θα παρεξηγηθώ καθόλου αν θέλουν να μην έρθουν ,να μην με στηρίξουν , διότι ένιωθα πως είμαι ένα ‘’κουτσό άλογο’’ , πως δεν θα κατάφερνα να φτάσω Σπάρτη ,να μην χάνουν τον χρόνο τους !! Φυσικά δεν εισακούστηκα , η Μαρία ξέρει τι σόι προπονήσεις κάνω , πως τα πηγαίνω στους αγώνες και ήταν ξεκάθαρη , σίγουρη!! Εφτιαξε και μπλουζάκια με λογότυπο !!!
Έκανα – όπως κάνω πάντα – και τον απαραίτητο Ιατρικό Έλεγχο…. Όλα είναι μια χαρά !!
Όσο πλησίαζαν οι μέρες , άρχιζα να μαζεύω τα πράγματα σε μια άκρη του σπιτιού (ρουχισμό , παπούτσια , κάλτσες , Φαρμακείο κι όλη αυτή την προίκα που μας ακολουθεί στους αγώνες αυτού του επιπέδου ), τα κοίταζα , τα ξανακοίταζα , έλεγχο στον επανέλεγχο ….Πάνω στο τραπέζι είχα μόνιμα ένα σημειωματάριο , όπου έγραφα ότι σχετικό μου έρχονταν στο νου… Έφτιαξα κι ένα σχέδιο τροφοδοσίας κλπ , που τώρα σκέφτομαι δεν το ακολούθησα ως είχα γράψει τότε !!χα χα !!!! Φεύγοντας από το σπίτι να μην υπάρξει κάτι που ξέχασα κλπ…
Και κει που προσέχεις , τις τελευταίες μέρες πριν τον αγωνα ,να μην σου συμβεί κάποιος τραυματισμός , ίωση κλπ , εγω έκανα πράξη την παροιμία που λέει »όποιος την νύχτα περπατεί…» 48 ωρες πριν αναχωρήσω για Αθήνα , ξύπνησα ώρα 5 το πρωί και μη ανάβοντας φως για να μην ενοχλήσω τους παραδίπλα , πάτησα…σκορπιό!!!!! Αρχικα με τσίμπησε 1 φορά στο δεξί πόδι , στην πατούσα , μέσα στην καμάρα , στο πιο ευαίσθητο σημείο της πατούσας…Με το αναπήδημα μου απο τον πολύ σκληρό πόνο , αυτος με τσίμπησε και στην άλλη πατουσα , πάλι στην καμάρα , αλλά τωρα με τσίμπησε 2-3 φορές κατα μήκος προς το χοντρό ΄δαχτυλο…Με τις ξαφνικές κραυγές μου , ενόχλησα έτσι τους παραδίπλα στον μέγιστο βαθμό !! χα χα χα !! Ευτυχως , έδρασα άμεσα , χωρίς καθόλου πανικό και η ολη ιστορια ήταν παρελθό μετα απο 12 ωρες !!
Παραμονή του Αγώνα , Παρασκευή πρωι πρωί ,με το χάραμα , ξεκινώ και έρχομαι στην Αθήνα …Παρατηρώ ένα συννεφο …μοιάζει με..σκορπιο !!! Μα τι στο καλό ??!! Θα βλέπω και οράματα τώρα ?? χα χα !! Φτάνω Αθήνα …Στην Πηγαίνω στο σημείο παραλαβής αριθμού …Έχουμε το νούμερο 65 !!
Γεμάτος ο χώρος από δρομείς και συνοδούς , Έλληνες και από όλο τον κόσμο… 400 δρομεις συνολικα, ανδρες και γυναικες, απο ολόκληρο τον κοσμο θα τρεξουμε αυτον τον αγωνα, μηκος 246 χιλιομετρων, απο την Αθηνα ως την Σπαρτη… Οι 60 εξ αυτων ειμαστε απο Ελλαδα … Το χρονικο οριο ολοκληρωσης ειναι οι 36 ωρες.. Χάρηκα πολύ που αντάμωσα κάποιους γνωστούς από παλαιότερα , μιλήσαμε , τα είπαμε , βγήκαν οι σελφι (!!!)… Υπήρξαν πάρα πολλά τηλεφωνήματα και μηνύματα εκ μέρους σας , ευχές κλπ …Συναντήθηκα με την Μαρία , της έδωσα τα ρούχα μου που θα χρειαστεί να αλλάξω στην διαδρομή , τα τσεκάραμε ακόμη μια φορά για να εμπεδώσει (!!!) και δώσαμε ραντεβού το πρωί της επόμενης ημέρας , στο χώρο του Ηρωδείου , όπου ηταν η εκκίνηση του αγώνα μας !!
Το βράδυ πριν κοιμηθώ έβαλα στην σειρά τα πράγματα που θα φορούσα το πρωί (καπέλο, ρολόι , μπλουζα , καπέλο , τον γνωστό και διάσημο ρουχισμό μου χα χα κλπ κλπ… Ήμουν χαλαρός , δεν είχα άγχος καθόλου … αυτό βέβαια οφείλονταν και στο γεγονός που είχα ξανατρέξει τον αγώνα το ’16 και το ‘19 , γνώριζα την διαδρομή , είχα μια κάποια εμπειρία τέλος πάντων , ήμουν καλά το κυριότερο, χωρίς κάποιο τραυματισμό !!!! Φυσικά , δεν εννοώ πως είχα τον τερματισμό στο τσεπάκι !!! Γι αυτόν τον αγώνα , έχω ένα ‘’ρητό’’ , όχι μόνο δικό μου , που λέει ‘’αυτός ο αγώνας έχει ένα μόνο δεδομένο : δεν έχει δεδομένα’’ !!! Όλα παίζουν , μα όλα , είτε στο 1ο χιλ , είτε στο 245 ο χιλ είσαι , … Οπότε , είμαστε σεμνοί και ταπεινοί όσο δεν πάει … όχι υπερβολές , ‘’μικρό καλάθι’’…
Πρωί , ώρα 5 εγερτήριο και ετοιμασία πρωινού , όπως ακριβώς και τον υπόλοιπο καιρό στο σπίτι … Ετοιμάστηκα κ πέρασε ο κουμπάρος Θανάσης- ο οποίος θα ήταν συνοδός στην φίλη μας Ντιάνα από την Δανία – και με οδήγησε ως τον χώρο της εκκίνησης, που ως συνήθως πάντα πρώτοι φτάνουμε εκεί !!!…
Σιγά σιγά , άρχισαν να εμφανίζεται και ο υπόλοιπος δρομικός κόσμος , φίλοι δικοί μας , γέλια , αγκαλιές , ευχές , φωτογραφήσεις , ερωτήσεις-απορίες , μικροδιορθώσεις , τελευταίες οδηγίες με την Ο.Υ (Ομάδα Υποστήριξης). Συγκίνηση μεγάλη…, διότι τα καταφέραμε και είμαστε εδώ , παρά τα όσα –κατά καιρούς – ‘’εμπόδια’’ που εμφανίζονταν …
Ώρα 7 το πρωι, ξεκίνησε το Ταξίδι… αποχαιρέτησα την Ομάδα Υποστήριξης(Ο.Υ.), έφυγαν κ αυτοί …Μόλις και ξημέρωνε … Φωνές , χαμός !!Είχα ένα χαμόγελο σιγουριάς , αυτοπεποίθησης , μέχρι και πίσω από τα αυτιά !! χα χα !!! Ήμουν πολύ άνετος , φρέσκαδούρα , ένιωθα πολύ όμορφα , ήξερα πως θα τρέξω , τα είχα όλα κανονισμένα… Είχα στο νου μου να τρέξω όπως έτρεξα και το ‘19 , κοντά στα χρονικά περάσματα του τότε (μου ξέφυγαν λίγο όμως χα χα ) … Δεν βιαζόμουν … ήμουν προσεκτικός στα βήματα μου , μην σκοντάψω , μην πατήσω κάποιον , μην τραυματιστώ , απολάμβανα τους γύρω ανθρώπους , συνοδούς κ μη …Κάποιος , μες τον χαμό της εκκίνησης σκόνταψε στα πρώτα μέτρα ….Κατηφορική πορεία για αρχή , χαλαρό τρέξιμο …Οι φωτογράφοι της Διοργάνωσης ξεκίνησαν το έργο τους !!!
Δεξιά κ αριστερά στους δρόμους της Αθήνας υπήρχαν πολλοί άνθρωποι, γνωστοί μας αλλά και άγνωστοι , όπου μας ενθάρρυναν , μας φώναζαν με το όνομά μας ,άκουσα : ’’ μπράβο Κατούνα’’ , ‘’αα αυτόν τον ξέρω’’ κλπ κλπ , ανταπέδιδα όπου μπορούσα …Βέβαια , από την άλλη υπήρχαν και οι αγανακτισμένοι πολίτες , βιαστικοί κι αυτοί , που ήθελαν να πάνε στην εργασία τους και οι δρόμοι ήταν αποκλεισμένοι ώσπου να περάσουμε …έτσι ‘’έπεφταν καντήλια’’ μοιραία , τους ένιωθα … Στο Δαφνί , βγαίνοντας (!!!) , με περίμενε μια φίλη μου , ήρθε και έτρεξε μερικά μέτρα μαζί μου, να μου δώσει θάρρος !!!
Χαλαρό τρέξιμο λοιπον …ο καιρός ήταν πολύ καλός , ακόμη δεν είχε βγει ο ήλιος …έπιασα έναν ρυθμό που αργότερα είδα ήταν σβέλτος αλλά δεν μπορούσα και να τον χαμηλώσω …ένιωθα δύναμη τρανή!!! Μέσα μου ήξερα πως δεν θα ναι καλό αυτό και πρέπει συντομα να…συνετιστώ !!! Με προσπερνά κάποια στιγμή , μια γυναίκα δρομέας , απο άλλη χώρα …Παρατηρώ την πλάτη της όπου έχει ενα πολύ μεγάλο τατουάζ…Μαντέψτε : Ηταν ενας τεράστιος σκορπιός !!!! Τρελάθηκα ….Τι συμπτώσεις ειναι αυτες?? !!!!! Δεν δίνω συνέχεια στο θεμα – οτι ειναι να συμβεί ας συμβεί !!!!!!! χα χα !!
Πιάσαμε την κατηφόρα για Σκαραμαγκά(12,5χιλ. αν θυμάμαι καλά)… Δεν σταμάτησα σε κανένα σταθμό ως τώρα , όπως άλλωστε το είχα σχεδιάσει …Ότι ήθελα- βασικά νερό- το κουβαλούσα σε μια ζώνη μέσης , όπως ακριβώς έκανα και στις μοναχικές προπονήσεις μου!! Και κάθε 2 χιλιόμετρα θα έπινα μια γουλιά νερό, όπως έκανα και στις προπονήσεις μου … Ήθελα να φτάσω στον σταθμό του Ασπρόπυργου(20οχιλ), να απομακρυνθώ από τα πολλά αυτοκίνητα και τον θόρυβο τον υπερβολικό , να ηρεμήσω , να προσηλωθώ βαθύτερα στην αποστολή μου… Στο σχέδιο ήταν , στον σταθμό του Ασπρόπυργου, η Ο.Υ. (=Ομάδα Υποστήριξης) να με εφοδιάσει με έναν χυμό μήλου και ένα μπουκάλι νερό … Ο εφοδιασμός δεν έγινε ποτέ όμως , διότι η Ο.Υ. δεν είχε φτάσει ακόμη!!! Μετά την εκκίνηση ‘’έπεσαν’’ σε κίνηση και καθυστέρησαν…
Αντ αυτού λοιπόν έφαγα ένα κομματάκι μπανάνας και ήπια ένα ποτηράκι νερό και συνέχισα , ήρεμα κ άνετα, την πορεία μου μες την πόλη , ακολουθώντας τους δρομείς που ήταν λίγο πιο μπροστά μου , για να μην κάνω κάποιο λάθος στην διαδρομή … ( Έφτασα στον σταθμό γύρω στις 08:50…15 λεπτά νωρίτερα από ότι στον αγώνα του ’19…) Μέσα μου σκέφτομαι : ‘’Τρέχω σβέλτα πολύ , πρέπει να κόψω ταχύτητα , δεν είναι καλό που τρέχω τόσο γρήγορα – θα μου κοστίσει αργότερα αυτό που κάνω τώρα ‘’. Κάθε φορά , φεύγοντας από κάποιο σταθμό , βάζω μικροστόχο τον επόμενο σταθμό….
Ακόμη είμαστε πολλοί δρομείς που τρέχουμε μαζί σχεδόν, ακόμη δεν άρχισε η αραίωση … Είχα και το νου μου στα αυτοκίνητα , μπας και εντοπίσω την Ο.Υ. μου , αλλά ακόμη τίποτα ….’’ Μα τόσο πολύ?? 2 ώρες κι ακόμη να ξεμπλέξουν από την κίνηση ?? Ο ιδρώτας έχει αρχίσει και ρέει κανονικότατα
Ο ήλιος βγήκε για τα καλά τώρα , φοράω και τα γυαλιά μου , προσηλώνομαι κι άλλο σιγα σιγά , βλέμμα χαμηλά , απερίσπαστα … Η θερμοκρασία είναι πολύ καλή …ο ήλιος δεν καίει …όλα καλά..
Πλησιάζοντας στο 25ο χιλ( Ελληνικά Πετρέλαια) περνάει και η Ο.Υ. μου …Στον σταθμό εκεί , μου έχουν ήδη ετοιμάσει τον χυμό μήλου και μισή μπανάνα. Κάποιοι φίλοι , με αναγνωρίζουν , μου φωνάζουν , τους χαιρετώ , κάνω κ λίγο χαβαλέ και τρέχοντας χαλαρά , φεύγω πάλι στον δρόμο μου …Σε λιγότερο από 1 χιλ ξεκινούσε μια μικρή ανηφόρα …κανονικά έπρεπε να την περπατήσω , αλλά με την σφοδρότητα που με διακατείχε την έβγαλα τρέχοντας , αν και μέσα μου έλεγα ότι αυτό είναι λάθος , ‘’ περπατάμε πριν αναγκαστούμε να περπατήσουμε’’ μονολογώ…
Η διαδρομή στην συνέχεια γίνεται κατηφορική …προσπαθώ να το πάω όσο γίνεται αργά… οι παλμοί στο 120- σταθερα…Στις άκρες του δρόμου , παραφυλούν οι φωτογράφοι και μας απαθανατίζουν … Σκέφτομαι , προετοιμάζω στο νου πάντα , τι εργασίες έχω να κάνω στον επόμενο σταθμό…
Φτάνοντας εκεί , στο30ο χιλ , εντοπίζω τον κουβά με το νερό και τα σφουγγάρια … σκύβω και ξεπλένω από τον ιδρώτα τον λαιμό και το πρόσωπό μου , να φύγουν τα άλατα , διότι προκαλούν τριβές , εγκαύματα ,χάσιμο χρόνου ( βέβαια στο αμάξι υποστήριξης είχα και ένα σχετικά πλήρες φαρμακείο με αλοιφές κλπ , αλλά όσο καλύτερα προλαμβάνουμε τόσο καλύτερα ). Ακόμη ένα κομματάκι μπανάνα και μια φέτα ψωμί του τοστ με μέλι που έφερα από το χωριό , τα καταβροχθίζω και φεύγω …
Συνεχίζοντας να τρέχω χαλαρά , φρέσκος ακόμη – αλλά λίγο πιο σβέλτα από τον αγώνα του ’19 –έρχονται στο νου μου εικόνες από τους προηγούμενους αγώνες που έχω περάσει από εδώ , εικόνες από φίλους αγαπημένους που με περίμεναν εδώ , μες τα μεσάνυχτα( Ν. Πέραμος )και είχαν τρέξει λίγα χιλιόμετρα μαζί μου , δίνοντας μου δύναμη να συνεχίσω …( Επίσης , το ’14 που έτρεξα τον Φ , του αγαπητού Σάμιου , εδώ ήταν μεσάνυχτα και με δάγκωσε καλά στα ξαφνικά ένα ορφανό , τρανό, σκλί(!!!) αλλά συνέχισα και έφτασα και ως το τερμα !! )
Σιγά σιγά πλησίαζα στα Μέγαρα … εκεί θα με περίμενε η Ο.Υ.(= Ομάδα Υποστήριξης ), όπου θα έτρωγα και θα με φρόντιζαν γενικότερα … Φτάνοντας εκεί και περνώντας τον τάπητα χρονομέτρησης (11:10), ανταμώνω αρκετούς αγαπημένους φίλους ( Ι.Παπαμηχαήλ , Δ. Βόρδο , Π. Γκρέκα κ.α.) όπου για λίγα δευτερόλεπτα , γίνεται ειδική … μνεία(!!!) για την ξακουστή Κατούνα και το τέκνο της !!! χα χα !! Ξεπλένω πρόσωπο κλπ ακόμη μια φορά και τους αφήνω ,πηγαίνω να συναντήσω την Ο.Υ. Εδώ , δεξιά κ αριστερά , υπήρχαν πάρα πολλά αυτοκίνητα συνοδών , που περίμεναν η ήδη ήταν εκεί , τους δρομείς να τους δώσουν βοήθεια.. Η δική μου Ομάδα , είχε ετοιμάσει τα πάντα …Καρέκλα σωστά προσανατολισμένη να καθίσω (για πρώτη φορά από την εκκίνηση ) , κουβερτούλα στην πλάτη(!!!) για να μην κρυώσω και φαγητό (μακαρονάδα) , χυμό μήλου κλπ … Η Μαρία είχε μαγειρέψει την προηγούμενη , πατάτες βραστές & μακαρόνια για να χω να τρώω το Σάββατο …Ο Διονύσης να με ρωτά διάφορα μη τυχόν και έχω κάποιο θέμα… Δεν χρειάστηκα κάτι άλλο , αναζωογονήθηκα , σηκώθηκα και συνέχισα την πορεία μου …
Μπροστά μου τώρα , απλώνονταν μια ατελείωτη ευθεία , όπου πάνω της ήμασταν κάμποσοι δρομείς …υπήρχε κι ένα δροσερό , ευχάριστο αεράκι όπου εμπόδιζε την ζέστη να μας ταλαιπωρήσει …Ο καιρός θα ήταν σύμμαχος σε αυτόν τον αγώνα …τον παρακολουθούσα από μέρες πριν …Ο καιρός αυτή την χρονιά βοήθησε γενικότερα , πολλούς μας , και φτάσαμε ως το τέρμα …Σκέφτομαι : ‘’τώρα ξεκινούν οι δύσκολες ώρες της ημέρας …από τώρα και ως τις 5 το απόγευμα πρέπει να προσέχω πιο ιδιαίτερα…τρέχουμε δίπλα στην θάλασσα (Κινέτα , Αγ, Θεόδωροι ) , σχεδόν σε 0 υψόμετρο, σε αρκετά σημεία υπάρχουν δέντρα και τρέχω υπό σκιάν …
Σε κάποιους σταθμούς δεν κάνω στάση καν …είμαι πλήρης … Στο 60ο χιλ (αν θυμάμαι καλά) , στον εκεί σταθμό , υπάρχει πάντα ένα βαρέλι με νερό δροσερό , το είχα κατά νου από πολύ νωρίς !! … Φτάνω εκεί , βγάζω το καπέλο , παίρνω μια βαθιά ανάσα και βυθίζω μέσα στο νερό, για 1-2 δευτερόλεπτα, ολόκληρο το κεφάλι μου , βγαίνω , βάζω καπέλο κ συνεχίζω…
Στον επόμενο σταθμό (65ο χιλ) φτάνω γύρω στις 13:30 .Με μια ομάδα συνοδών κάνουμε χαβαλέ , μιλώντας για το ξακουστό χωριό μου , τις ψητές προβατίνες μας κλπ εδέσματα και μου λένε ‘’αγαπάμε Κατούνα ‘’και ρωτώ : ‘’ και τι κάνετε γι αυτή την αγάπη??’’ χα χα !!!…Σταματώ λίγο , βουτάω μισή μπανάνα και αποχαιρετώ …
Στο μυαλό μου τώρα έχω τον επόμενο σταθμό , στο 70ο χιλ , στα διυλιστήρια motor oil… Όμως , όσο πλησιάζω , βλέπω την διαδρομή να αλλάζει , να υπάρχει μια μικρή αλλαγή , παρακάμπτουμε και δεν περνάμε απ έξω από τις εγκαταστάσεις όπως παλιότερα ! Κάνουμε ένα τόξο …Εδώ φυσάει ένα αεράκι υπέροχο … μας σπρώχνει μάλιστα και αυτό , το ‘’εκμεταλλεύομαι’’ τρέχοντας λίγο πιο σβέλτα …Ο ουρανός είναι ελαφρώς συννεφιασμένος …’’ χμμμ… άραγε το βράδυ τι να μας περιμένει? Ο Κλέαρχος (ο μετεωρολόγος!!!) είπε για βροχές’’… είμαι καλά προς το παρόν , πρόβλημα με το σώμα η κάτι άλλο δεν υπάρχει τίποτα , συνεχίζω ακάθεκτα … Φοράω τα παπούτσια (μάρκα που τελειώνει σε Vista κάτι – δεν τα πάω καλά με τις μάρκες !!) που έτρεξα και στον Ολύμπιο(180χιλ) … δεν μου έβγαλαν κανένα θέμα , δεν τα άλλαξα τότε καθόλου , οπότε και τώρα δείχνουν να συμπεριφέρονται μια χαρά…. Δεν έχω σχεδιάσει να αλλάξω παπούτσια , παρά μόνο αν με δυσκολέψουν… Στο σταθμό εκεί χτυπάω ακόμη ένα κομματάκι μπανάνα ,λίγο ισοτονικό κ αναχωρώ …
Πλέον στο νου μου έχω τον επόμενο σταθμό στα 80 χιλ …η πορεία αρχικά είναι επίπεδη και κατόπιν ανηφορίζει τόσο ώστε περπατώ γοργά …το ίδιο πράττουν και οι δρομείς τριγύρω μου …δεν υπάρχει λόγος να τρέχω , να σπαταλώ δυνάμεις …οι τετρακέφαλοι ‘’τσιμπάνε΄΄ ελαφρώς , αλλά οκ …
Φτάνοντας στον σταθμό που είναι λίγο πριν τον Ισθμό της Κορίνθου(77,5 χιλ νομίζω ), ξεπλένομαι ακόμη μια φορά. Με τους εθελοντές γίνεται μια … σύντομη ιστορική ανασκόπηση Αιτωλών και Ακαρνάνων , καθότι μία εθελόντρια ήταν από την Μακρυνεία !!!…Και φεύγω …περνάω πάνω από την γέφυρα του Ισθμού… κοιτάζω κάτω, το χάος… σε λίγο θα συναντήσω την Ομάδα μου , με περιμένουν… Όσο πηγαίνω, υπό τον ήλιο και το αεράκι, σκέφτομαι που το ’19 έφτασα εκεί στις 15:40 μεσημέρι … φέτος έφτασα λίγο νωρίτερα , 15 λεπτά νωρίτερα σκέφτομαι…
Περνώντας τον τάπητα , συναντώ τον πολυαγαπημένο Κορίνθιο φίλο Διονύση. Αγκαλιαζόμαστε σφιχτά , με περίμενε , συγκινούμαι…τα λέμε για λίγο … Η Μαρία με οδηγεί στο αμάξι μας…με ταίζει !!! χα χα … παρατηρώ πως δεν υπάρχει αυτός ο συνωστισμός αμαξιών, αυτό το μποτιλιάρισμα που υπήρχε τις άλλες χρονιές …’’μάλλον έχουν περάσει οι περισσότεροι δρομείς ‘’ …Είμαι 1 ώρα μπροστά από το κλείσιμο της πόρτας… χτυπάω μερικά μακαρόνια , τρώω ένα πολύ ωραίο γιαουρτάκι με μέλι και τους αφήνω …( Δεν αλλάζω ρούχα η παπούτσια , όλα λειτουργούν ακόμη μια χαρά , χωρίς ενοχλήσεις …Αλλάζω καπέλο κ μπαφ) … Αρχικά χαζοπερπατώ τρώγοντας το γιαουρτάκι μου κι στην συνέχεια ξεκινώ τρέξιμο χαλαρό… Απογευματάκι (!!!) σιγά σιγά , είμαστε σε αγρούς και ελαιώνες , θερμοκρασία τέλεια , αεράκι υπέροχο…
Στον σταθμό του 87ου χιλ συναντώ πάλι τον εξαίρετο φίλο υπεραθλητη Ι.Παπαμιχαήλ… αστειευόμαστε , κάνουμε τον χαβαλέ μας , τρώω καρπουζάκι , τοστ με μέλι , ισοτονικό και συνεχίζω μες το χωριό Εξαμίλια… είναι μεσημέρι …δεν κινείται τίποτα , κανείς … ηρεμία τέλεια …στο βάθος ακούγονται κάποια βουητά από αυτοκίνητα στην Εθνική Οδό που πάει για Τρίπολη… προς τα εκεί πάω κ γω …
Φτάνοντας στον εκεί σταθμό , 91ο χιλ , το ρολόι δίνει σήμα χαμηλής μπαταρίας , ως εδώ ηταν η…αντοχή του!! …μασουλάω κάτι και συνεχίζω για Αρχαία Κόρινθο ,όπου με περιμένει η Ο.Υ. …Εφοδιάζομαι εκεί με power bank , τρώω μερικές πατάτες βραστές , μια σούπα , λίγο ισοτονικό και αναχωρώ σβέλτα σβέλτα !!! Μεγαλώνω σε 70 λεπτά τον χρόνο για τις ‘’πόρτες’’…Άψογα !!
Η διαδρομή κατηφορίζει καλά… νιώθω μια ενόχληση κάτω από την αριστερή πατούσα… ’’να ναι φουσκάλα άραγε?’’ σκέφτομαι και αρχίζω να κάνω σχέδιο που κ πως θα την αντιμετωπίσω…προσπαθώ να την ξεχάσω και αρχίζω τώρα να σκέφτομαι πως πλησιάζει η ώρα που θα αλλάξω ρουχισμό , για την νύχτα …Θα φορέσω και τον φακό …Έχουμε σχεδιάσει να γίνει η αλλαγή στο Ζευγολατιό(102ο χιλ … Ώσπου να φτάσω εκεί όμως περνάω πριν από 2 ακόμη σταθμούς ,όπου εκεί με συνοδεύουν για λίγα μέτρα παιδάκια με τα ποδήλατά τους , απλώνουν το χεράκι τους και κάνουμε Hi5 , μιλάω μαζί τους , μου προσφέρουν κλαδιά ελιάς ( κι εδώ πανε να με πιάσουν τα κλαματα αλλα κρατιέμαι … η διαδρομή είναι επίπεδη , η ενόχληση στην πατούσα τώρα δεν φαίνεται , δεν ενοχλεί… δεν την ξεχνώ οριστικά όμως…
Φτάνοντας στο Ζευγολατιό , στις αρχές του χωριού , δεν υπήρχε ψυχή ζώσα… Μες την πλατεία όμως γίνονταν ο χαμός !! Κόσμος πολύς , συνοδοί δρομέων , εθελοντές , μασέρ έκαναν μασάζ σε κάποιους δρομείς… Εντοπίζω την Ο.Υ. και πηγαίνω εκεί …κάθομαι στην καρέκλα,τριγύρω μου άνθρωποι να με περιεργάζονται (χα χα ) ‘’ τι να ναι τούτος?’’ , αλλάζω όλα τα ρούχα, φοράω στεγνά , καθαρά , τρώω παράλληλα και πίνω τον χυμό μήλου , ανανεώνω τις αλοιφές μου στα επίμαχα σημεία(…) , αφήνω το power bank , φοράω τον φακό μου τριγυρω από το καπέλο ( ακόμη είναι μέρα , δεν τον ανάβω …) , παίρνω ακόμη ένα μικρό φακό το μέγεθος του είναι σαν …μεγάλο αμύγδαλο(!!!) , τον τοποθετώ στην πλάτη και τον ανάβω να αναβοσβήνει….Ο Διονύσης κ η Μαρία με ρωτάνε διάφορα ,για να καταλάβουν αν έχω κάποιο θέμα, που εγώ ίσως ξεχνώ να αναφέρω( το μυαλό δεν πολυδουλευει και καλά τώρα ε? !!) …Οι απαντήσεις μου είναι σχεδόν όλες αρνητικές και με στεναχωρεί κάπως αυτό…που τους λέω όλο ‘’όχι’’ και ‘’όχι‘’ !!! Στο μυαλό μου έρχονται σκηνές από την…F1 (!!!) , σε πολύ σύντομο χρόνο είμαι έτοιμος για να συνεχίσω …Τους αναφέρω την ενόχληση στην πατούσα , να έχουν σε άμεση προτεραιότητα τα ‘’σύνεργα’’ τυχόν επέμβασης αν χρειαστεί… Χαιρετώ την Ομάδα και απομακρύνομαι, αρχικά περπατώντας …
Το μάτι μου εντοπίζει έναν αγαπημένο φίλο δρομέα , τον Ανδρέα Κριπαρόπουλο , από την Πάτρα …Έχουμε τρέξει στο παρελθόν παρέα … Για μερικά χιλιόμετρα πηγαίνουμε μαζί , τα λέμε …
Στο 105ο χιλ χωρίζουμε , έμεινε λίγο πίσω για να πάρει τον φακό του… Έχει αρχίσει κ νυχτώνει πια… θυμάμαι πως μπροστά μας έρχονται κάποιες καλές ανηφοριές …πάντα εδώ , συναντώ την νύχτα … φέρνω στο νου εικόνες από όταν ήμουν συνοδός στον φίλο Μανώλη Ψαραδάκη και στην Ντιάνα…οι ανηφόρες ‘’εξουδετερώθηκαν’’ πολύ γρήγορα έτσι… μου φαίνονταν πολύ μικρές σε διάρκεια…
Ο καιρός θα έλεγα ήταν ζεστός…Εχω φορεσει το ισοθερμικό μου κ από πάνωτην γνωστή μπλε αμάνικη μπλούζα με τα λογότυπα !!! Το ρολόι πάλι ‘’γκρινιάζει’’ για την μπαταρία … Προσπερνώ μερικούς δρομείς που περπατούν … Επόμενος μεγάλος σταθμός θα ναι στην Αρχαία Νεμέα , αλλά ως να φτάσω εκεί θα μεσολαβήσουν 2 ακόμη μικρότεροι σταθμοί στο 116ο χιλ & 125 νομίζω , όπου εκεί κάνω κ λίγο χιούμορ με τους εθελοντές : Πάντα , όλες τις χρονιές , εκεί , έχουν δυνατή μουσική …Σταματώ και καλά παραπονιέμαι : ‘’ Ρε παιδιά να σας φέρω κανα άλλο δισκάκι να αλλάξετε ρεπερτόριο ..κάθε χρόνο τα ίδια ακούω , αλλάξτε και λίγο ‘’ και ξεσπάμε όλοι σε γέλια …Αρπάζω ένα ψωμί τοστ με μερέντα κι ακόμη ένα με μέλι , ενημερώνομαι από την πινακίδα που αναφέρει σε ποιο σταθμό είμαι , πόσο μακριά είναι ο επόμενος , πότε κλείνει κλπ και συνεχίζω για λίγο περπατώντας και μασουλώντας , μες την νύχτα…. η πατούσα δεν ενοχλεί …ζουζούνια (τριζόνια) λένε τα δικά τους τραγούδια κι ακούγονται υπέροχα… ακούγονται πέρα,μακριά στο βάθος και μερικές αλεπούδες …σκέφτομαι την ύπαιθρο που αραιώνει από πληθυσμό και τα ζώα του δάσους θα πληθαίνουν …Μακριά στο βάθος φαίνεται μια αναλαμπή , είναι από την πλατεία της Αρχαίας Νεμέας … Με προσπερνούν μερικοί δρομείς …τους παρατηρώ , είναι φουλ εξοπλισμένοι , χρωματιστοί φακοί , άλλοι τρέχουν μαζί με παρέα και κουβεντούλα , άλλοι μόνοι τους παρέα με τις σκέψεις τους …κάποιοι φορούν αντιανεμικό …παραξενεύομαι…δεν αισθάνομαι να κάνει κρύο… τέλος πάντων , όπως νιώθει ο καθένας μας !!! Με φτάνει πάλι ο Ανδρέας Κριπαρόπουλος , σκέφτεται, στην Α.Νεμέα να ξαπλώσει να κοιμηθεί για 10 λεπτά όταν φτάσουμε στον σταθμό…
Η διαδρομή στην συνέχεια γίνεται επίπεδη , πλησιάζουμε στην Αρχαία Νεμέα …Από μακριά φαίνονται καπνοί …εδώ ψήνονται πολλά σουβλάκια !!! Μερικοί οινοπαραγωγοί βγάζουν τραπεζάκια στο δρόμο , όπου και πωλούν τα κρασιά τους κι ας είναι κοντά στα μεσάνυχτα …. πηγαίνουμε μαζί με τον Ανδρέα ως τον σταθμό , περνούμε τον τάπητα χρονομέτρησης και εκεί χανόμαστε πάλι … η ώρα είναι κοντά 10 το βράδυ… Ένας μικρός χαμός από δρομείς και συνοδούς εδώ πέρα , από μουσικές … Άλλοι ξαπλωμένοι , άλλοι αλλάζουν ρούχα , άλλοι τρώνε κατι τις , άλλων δρομέων τους κάνουν μασάζ …
Η Ομάδα μου με εντοπίζει , κάθομαι στην καρέκλα , με σκεπάζουν με την κουβερτούλα , τρώω μερικές από τις πατάτες κλπ , χυμό μήλου , παίρνω μερικές ανάσες ,γίνεται μια… ανασκόπηση οδηγιών και παραγγελιών (!!)για τους επόμενους σταθμούς , ξανά παίρνω το power bank(με κανει να δυσανασχετώ αυτό το πάρε-δώσε…) και σηκώνομαι και συνεχίζω πάλι …αρχικά λίγο περπάτημα και κατόπιν χαλαρό τρέξιμο… θυμάμαι πως σε λίγο θα βρω μια καλή κατηφοριά όπου και θα ρεφάρω κάπως το περπάτημα μου τώρα. Είμαι σε καλό δρόμο , εννοώ χρονικά…. είμαι 10-15 λεπτά πιο μπροστά από τον αγώνα του ’19 κι αυτό με κάνει να έχω δύναμη , να μην ανησυχώ , επίσης είμαι καλά δεν έχω κάποιο θέμα τραυματισμού κι αυτό είναι πολύ θετικό… μπροστά μου στο βάθος , βλέπω αρκετούς φακούς δρομέων , να είναι σε κάποια απόσταση μεταξύ τους και καταλαβαίνω πως διαγράφεται η διαδρομή μες στο σκοτάδι …
Φτάνω στην κατηφόρα , υπάρχει πολύ καλός φωτισμός και σβήνω τον φακό μου για να προστατέψω τις μπαταρίες….την τρέχω κάπως δυνατά την κατηφόρα και στο τέλος της είναι ο επόμενος σταθμός… εκεί (127οχιλ) θυμάμαι ρώτησα: ‘’πόσοι δρομείς έχουν περάσει ως τώρα?’’ και μου απάντησαν ‘’245 δρομεις ’’… δεν στέκομαι καθόλου εκεί για τσιμπολόγημα , συνεχίζω τρέχοντας χαλαρά μια επίπεδη διαδρομή και στον επόμενο σταθμό μου ετοίμασαν ένα τσάι με μέλι (καφέ δεν έχω πιει ποτέ στην ζωή μου…) , όπου το έπινα όσο περπατούσα ανάμεσα αμπελώνες και πανέμορφα οινοποιία μεγάλα… Εδώ θυμάμαι , τα προηγούμενα χρόνια ο δρόμος ήταν χωμάτινος και ‘’τρώγαμε’’ πολύ σκόνη από τα αμάξια των συνοδών…. Φέτος είναι ασφαλτοστρωμένος… ανηφορίζει ελαφρώς και ξεκινώ να τρέχω …
Στον σταθμό (130ο χιλ περίπου) η Ομάδα μου έχει αφήσει πάνω στον πάγκο ένα υπέροχο διαπνέων αντιανεμικό μπουφάν μου , το μαζεύω , φωνάζω τον αριθμό μου για να καταγραφεί (όπως γίνεται σε όλους τους σταθμούς ) και συνεχίζω να ανέβω μερικές μικρές ανηφοριές , έχοντας στο νου μου τις… κατηφοριές που θα έρθουν μετά , ως το χωριό Μαλανδρένι και ακόμη παρακάτω !!! Τελειώνοντας τις ανηφόρες , άρχισα να εντοπίζω κάποια ‘’δροσερή ‘’ θερμοκρασία !! Ένα μικρό ψύχος… Πολύ μακριά βλέπω αστραπές … Μυρίζει βροχή η ατμόσφαιρα… ’’Για να δούμε που θα μας βρει η βροχούλα ‘’ μονολογώ!!! …’’Μια χαρά ήρθε τώρα το αντιανεμικό’’ σκέπτομαι … Αρχίζοντας οι κατηφόρες ,τρέχω δυνατά , νιώθω υπέροχα μες το σκοτάδι, δεν φοβάμαι καθόλου , συντροφιά το φως από τον φακό μου, κάποιες στάλες βροχής πολύ αραιά με χτυπούν ανεπαίσθητα …
Στο Μαλανδρένι ( 135ο χιλ), αφήνω(πάλι) το power bank , πίνω ακόμη λίγο χυμό μήλου , τρώω το κάτι τις από τα φαγητά μας και συνεχίζω να κατηφορίζω …δεξιά κι αριστερά μοσχομυρίζουν οι ελαιώνες …’’πλησιάζει η ώρα συγκομιδής τους’’ , σκέφτομαι …
Ακολουθεί μια διαδρομή , καμιά 10αριά χιλ θα ναι , όπου δεν με εμπνέει με τίποτα …αυτή την διαδρομή, δεν ξέρω γιατί , δεν την συμπαθώ , μου είναι αδιάφορη… θες επειδή είναι μες τα μεσάνυχτα , δεν ξέρω , πάντως δεν την συμπαθώ … κι ένας σταθμός που υπάρχει ενδιάμεσα , δεν τον λαμβάνω καθόλου σχεδόν υπόψη , παρά μόνο φωνάζω τον αριθμό μου για να καταγραφεί κ απλά τρέχω και να φτάσω στην Λύρκεια(148οχιλ)…
Τραγουδώ κιόλας στους Αγώνες μου …στα τρεξίματα τα μεγάλα !! Αμεεε !! Τραγούδια της γενιάς μου …Τέτοιες αποστάσεις έχουν και Μοναξιά …
Εκεί είναι μεγάλος σταθμός , όπως της Αρχ. Νεμέας …Τρώω βιαστικά , όρθιος , μια σουπίτσα , για μερικά δευτερόλεπτα μιλώ με μερικούς φίλους δρομείς και απομακρύνομαι …Η Ο.Υ.που να ναι ? δεν τους βλέπω …
Φεύγω… Θέλω να φτάσω όσο γίνεται πιο γρήγορα στο βουνό , στην βάση , να κατέβω από την άλλη πλευρά…θα ναι άλλη , πιο ενισχυμένη , η ψυχολογία από την άλλη πλευρα … Μου έρχονται μνήμες από το 2014 , που είχα τρέξει τον Φειδιππίδειο του αγαπητού Σάμιου… εδώ διαφοροποιείται κάπως η διαδρομή του Σ με του Φ… Προσέχω την σήμανση , να μην κάνω λάθος και πάρω λάθος διαδρομή… Εντοπίζω την διασταύρωση και αρχίζω την κάπως ανηφορική πορεία …
Εμφανίζεται και η Ομάδα μου, με ρωτούν αν χρειάζομαι κάτι , πάλι απαντώ ‘’όχι ‘’ και συνεχίζουν κι αυτοί να πάνε στον επόμενο σταθμό!! Μετά από 4-5 λεπτά όμως ,αρχίζουν κάποιες στάλες βροχής να κάνουν την εμφάνιση τους …χτυπούν κάπως έντονα πάνω στο αντιανεμικό μπουφάν… και δυναμώνουν κ γίνονται βροχή απαλή , ανάλαφρη!! Σκέφτομαι ‘’ οκ, την δουλειά της αυτή ( η βροχή) , την δουλειά μου κιεγω !!’’ !! Στο μυαλο μου , ερχεται ο Ολύμπιος , που έιχα ‘’φάει’’ βροχή με το τσουβάλι , ανευ αδιάβροχου και ολη την νύχτα… Συνεχίζω κανονικά, με δύναμη-‘’προχώρα, δεν έχεις αναγκη , εισαι ο Hulk’’!!!…προσπερνώ μερικούς δρομείς που περπατούν , κάποιοι φορούν ήδη αδιάβροχο… Πλησιάζοντας στο χωριό Καπαρέλι , υπάρχει δυνατή ανηφόρα , όπου την ανεβαίνω περπατώντας γοργά κ φτάνω στον εκεί σταθμό… δεν σταματώ καθόλου , δεν χρειάζομαι κάτι , φεύγω υπό βροχή , κάποιοι χάνουν τον δρόμο προς στιγμήν… τους διορθώνουν φωνάζοντας κάποιοι άλλοι !!! Σιγά σιγά ο δρόμος ανηφορίζει ….αρχίζω και περπατώ γοργά και μετά από λίγο τρέχω χαλαρά …Και με αυτό το μοτίβο – τρέξιμο/περπάτημα- και πάντα υπό βροχή , φτάνω στο 157ο χιλ… Εδώ που το 2016 είχα σταματήσει !!!
Ξαφνικά , σβήνει ο φακός μου , που τον έχω πάνω από το καπέλο μου … σκέφτομαι : ‘’ωππ, οι μπαταρίες παρέδωσαν ψυχή , οκ , έχουμε θα τις αλλάξω !!’’…μετά από λίγο ανάβει πάλι …και ξανά σβήνει…ανάβω τον μικρό φακό , τον εφεδρικό… Προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει…’’όχι , δεν είναι οι μπαταρίες !!! Μάλλον είναι από την βροχή – τι μπορώ να κάνω γι αυτό ?? Αρχισα να σκέφτομαι λύσεις , διεξόδους …!! ‘’.Κι έκανα κάτι απλό !! χαχα !!! Έβαλα τον φακό κάτω από το καπέλο, γύρω από το κεφάλι μου και τελικά σώθηκε ο φακός!!! Δεν ξανά έκανε κανένα θέμα ως το πρωί !!
Η Ο.Υ. μου είναι εκεί , στον σταθμό του 157ου χιλ…Αφήνουν πάνω στο τραπέζι το υπέροχο λευκό διαπνέων αδιάβροχό μου , μιας χρήσης , τους αφήνω το αντιανεμικό μου και το φοράω άμεσα και τους αποχαιρετώ πάλι… Έχει και κουκούλα με κορδόνι , την βάζω πάνω από το καπέλο μου και την κλείνω καλά, να μην την βγάζει ο άνεμος( αν φυσήξει δυντά !!) …Ξανά με τρέξιμο λίγο κ μετά περπάτημα λίγο….και έτσι φτάνω στην Βάση Βουνού(159ο χιλ) γύρω στις 04:30 το πρωί …Το ρολόι έχει σβήσει , με ζάλισε , το παρατάω , δεν θα ασχοληθώ άλλο με αυτό…
Αρχίζω να ανεβαίνω το ελαφρώς λασπωμένο(από τους προπορεύοντες) μονοπάτι γοργά…Θέλω να φτάσω σύντομα στην κορυφή κ να κατέβω από την άλλη πλευρά … Η βροχή έχει δυναμώσει και είναι κρύα… αυτό βοηθά και να μην νυστάξω καν…στην αρχή και για κάποια μέτρα, είμαι μόνος μου…μετά όμως αρχίζω να συναντώ μεμονωμένους δρομείς, όπου τους προσπερνώ εύκολα…το μόνο που ακούγεται εδώ είναι οι στάλες της βροχής , που χτυπούν αλύπητα πάνω στο αδιάβροχο…στην άκρη του καπέλου ρέουν…ρυάκια !! χα χα !!
Πιο ψηλά όμως , ‘’έπεσα’’ σε μποτιλιάρισμα δρομικό: Υπήρχαν δρομείς , σχεδόν σταματημένοι… δεν μπορούσα να δω τι συνέβαινε , έκανα 1-2 προσπάθειες να περάσω μπροστά , αλλά υπήρξε γκρίνια και δυσφορία και έτσι αποφάσισα να υπομείνω…κάποιοι άρχιζαν να φωνάζουν… έκανε την εμφάνιση της και η ομίχλη , μια χαρά !!!! Το κρύο τώρα ήταν πολύ δυνατό , και η βροχή είχε δυναμώσει πάρα πολύ και είχε και χαλάζι και έρχονταν από τα πλάγια… Άρχισα να σκέφτομαι ότι ‘’ αν μείνουμε για πολύ εδώ θα μας πιάσει υποθερμία’’ , ‘’χάνω και χρόνο’’… Ένα τρέμουλο άρχισε να εμφανίζεται…Περίμενα λίγο , άρχισα να… ανεβάζω πίεση !! χα χα χα !!Με τα πολλά και τα λίγα , στις κλειστές στροφές περνάω μπροστά …φτάνω στο σταθμό(161ο χιλ) , υπήρχαν δρομείς εκεί… ’’Άραγε , περίμεναν να σταματήσει η βροχή?!!! ’’ .
Παίρνω ένα χαμόμηλο με ζάχαρη (για άμεση ενέργεια) , το ανακατεύω καλά κ βιαστικά , το πίνω με 3 γουλιές και ροβολάω στην κατηφόρα!!! Οι πέτρες γυαλίζουν από το νερό της βροχής , στο φως του φακού μου …Κατεβαίνω υπό κρύα βροχή , γοργά όμως ,άνετα , δεν έχω θέμα… Το αδιάβροχό μου είναι καταπληκτικό : χωρίς βάρος , ανθεκτικότατο , διαπνέων… ’’Όσο κατεβαίνω , αλλάζει και η θερμοκρασία , αυτό είναι το ζητούμενο αυτή την στιγμή ‘’ σκέπτομαι … Μονολογώ : ‘’Πλέον , αφού κατάφερα και πέρασα το βουνό , και με αυτές τις αντίξοες συνθήκες , τότε θα τον καταφέρω τον αγώνα’’ , αλλά δεν προλαβαίνω να απολαύσω αυτό το σκεπτικό κι έρχεται η…σταθερά : ‘’Εεε τι λες εκεί ?? Εσύ δεν είσαι που ασπάζεσαι ότι το Σ δεν έχει δεδομένα ?? Τι κάνεις τώρα ??Μην παρασύρεσαι , υπερβάλεις…έχεις ακόμη μπόλικα χιλιόμετρα μπροστά σου , σύνελθε , προσηλώσου ‘’ !!!
Στο βάθος , κάτω χαμηλά , εντοπίζω έναν φακό και υπολογίζω που θα φτάσω …Φτάνω στον σταθμό Σάγκα ( 165ο χιλ) , ακόμη ένα τσάι με μέλι και συνεχίζω κατηφορικά… Η βροχή έχει σχεδόν σταματήσει , ψιχαλίζει πολύ ελαφρά , τρέχω χαλαρά …Εχω συνέρθει θερμοκρασιακά !! Φτάνω και 2 δρομείς μερικά μέτρα μπροστά μου , όπου περπατούν , τους προσπερνώ σιωπηλά… Με φτάνει ο Ανδρέας Κριπαρόπουλος , και πάμε μαζί ως τον σταθμό(170οχιλ …
Ο Ανδρέας ζητάει εσπρέσο καφέ , του λένε πως δεν έχουν κι αρχίζουν μια συζήτηση τύπου ‘’έπρεπε να έχετε κλπ κλπ’’ !!!Εγω απλά ρωτάω να δω που είμαι χρονικά…και η απάντηση που άκουσα με ‘’γείωσε’’ για τα καλά!!! : Ενώ πριν φτάσω στο βουνό , είχα φτάσει στα 70 λεπτά το άνοιγμα , τώρα ήμουν μόνο 20 λεπτά (πάνω στο βουνό έχασα πολύ χρόνο με τις χαζο καθυστερήσεις)…
Περπατώ γοργά για Νεστάνη που είναι ο επόμενος σταθμός , ψάχνοντας μέσα μου τα ‘’όπλα διαχείρισης’’ αυτού του… ανησυχητικού μαντάτου!!! ‘’Οκ , δεν τελείωσε τίποτα απολύτως , θα το παλέψεις φίλε ,μην σκέφτεσαι αρνητικά , θα πας όσο μπορείς και ώσπου φτάσεις . Εννοείται δεν εγκαταλείπεις , τραυματισμένος δεν είσαι’’… Έτσι , ξεκινώ να τρέχω πάλι …σκέφτομαι ότι στον σταθμό θα με περιμένει η Ομάδα μου , θα μου έχει το υπέροχο ζεστό πρωινό μου έτοιμο ( ψωμί , μέλι κλπ)… Το τοπίο ομιχλώδες , υγρό πολύ από την βροχή , μ αρέσει πολύ… σιωπή παντού…τα απολαμβάνω όλα…
Στην Νεστάνη , η Ομάδα μου δεν εμφανίστηκε…Πρωινό δεν έφαγα !!!χα χα !! …δεν ξέρω που είναι η Ομάδα…Ο Σταθμός εκεί έχει πατάτες ζεστές, βραστές πατάτες κ μπιφτέκι σχάρας …Η ωρα ειναι γυρω στις 06:30…Σε λιγο κλείνω 24 ωρες on the race!! …Παίρνω ένα πακέτο και τρώω περπατώντας , απομακρυνόμενος από την πλατεία του χωριού …Στην συνέχεια η διαδρομή είναι επίπεδη επί μακρόν…Την τρέχω με ελαφρύ ψιχάλισμα…έχει ξημερώσει πλέον , σβήνω τον φακό…
Στο 175ο χιλ , στην διασταύρωση για Βυτίνα , η Ομάδα μου είναι εκεί… μου έχουν ετοιμάσει και ψωμί τοστ με μέλι …τους δίνω τον φακό…Η Μαρία με απαθανατίζει …’’Ελα , γέλα λίγο’’ μου λέει… αλλά εγώ έχω κατεβασμένα μούτρα εξαιτίας του χρόνου που έχασα στο βουνό και ότι κινδυνεύω να αποκλειστώ….
Σε κάθε σταθμό ρωτώ για τον χρόνο , αλλά το 20λεπτο δεν αλλάζει – τουλάχιστον είναι σταθερό κι αυτό σημαίνει κάτι !!! Η διαδρομή συνεχίζει να ναι επίπεδη , τριγύρω υπάρχουν χωράφια με ζαρζαβατικά …η βροχή σταμάτησε , υπάρχει ομίχλη…τρέχω σταθερά χαλαρά φασκιωμένος με το λευκό αδιάβροχό μου…
Φτάνω στο 186ο χιλ , στο Ζευγολατιό (Αρκαδίας), χτυπάω μισή μπανάνα , λίγο ψωμί τοστ με μέλι …Η Μαρία με ενημερώνει πως ‘’άνοιξα’’ λίγο την πόρτα… κατά 5 λεπτά …Δεν ενθουσιάζομαι!!! Φεύγω….Θυμάμαι πως στον επόμενο σταθμό , εθελοντής είναι κι ένας χωριανός μου , ο Στάθης Κοτρόπουλος ( πως έμπλεξε με το Σπάρταθλο ο Στάθης, δεν ξέρω ’’ Ανυπομονώ να τον δω …Πλησιάζοντας εκεί ,από μακριά με εντοπίζουν , κι ένας άλλος εθελοντής αρχίζει να φωνάζει δυνατά : …’’Έ , επιτέλους , έφτασες μωρέ αδελφέ… μας ‘’έφαγε’’ τούτος εδώ –δείχνει τον Στάθη!- ‘’και έρχεται ο χωριανός μου’’, ‘’και γιατί αργεί ο χωριανός μου ? και που να ναι ’’ !!! Γελάμε όλοι μαζί… Με ενημερώνουν πως αύξησα ακόμη 5 λεπτά τον χρόνο πόρτας !! Κάπως αναθαρρώ… Εκεί αισθάνομαι ένα τσούξιμο στο πόδι , στο ύψος του αστραγάλου …Κοιτάζω κ βλέπω λίγα αίματα… Τι έγινε ?Το ψαχνω λίγο… : Με ‘’εκοψε’’ το παπούτσι!!! Φορούσα κάλτσες (από τα λίντλ χα χα !) πολύ κοντές , αόρατες !!! Ναι , αλήθεια τώρα , δεν φοράω εξειδικευμένες κάλτσες , παρά μόνο απλές από το μαγαζί της γειτονιάς …Το παπούτσι έρχονταν σε άμεση επαφή με τον αστράγαλο… ε και μετά από τόσα ( 190ο χιλ) χιλιόμετρα , η τριβή προκάλεσε πληγή… Πρέπει να ήμουν ματωμένος από ώρα πολύ πριν , διότι η κάλτσα εκεί κοντά, ήταν μουσκεμένη στο αίμα… Ενημέρωσα την ομάδα , στον επόμενο σταθμό να μου έχουν χανζαπλαστ , νέες κάλτσες ,ε και μιας και θα βγάλω παπούτσι , ας φορέσω κάποιο άλλο ζευγάρι( ειχα στο αμαξι 5-6 ζευγη!!!) … Ώσπου να φτάσω στον επόμενο σταθμό όμως –δεν ήταν μακριά , μόνο 2 χιλ- σκεφτόμουν ότι εκεί δεν επιτρέπεται η βοήθεια από την Ομάδα και ότι εγώ , μόνος μου θα έχανα πολύ χρόνο ώσπου να διευθετήσω την κατάσταση .Το κορμί μου είναι άκαμπτο …θέλει πολύ ώρα για να καμφθεί χα χα …πόσο μάλλον να λύσει κορδόνια , να βγάλει κάλτσα κλπ κλπ… Πλησιάζοντας εκεί , βλέπω την Ομάδα , είχε έτοιμα ότι ζήτησα …Αναθεωρώ και τους φωνάζω να τα μαζέψουν( μέσα μου στεναχωριέμαι που τους ταλαιπωρώ …)…θα διορθώσουμε την κατάσταση στην Τεγέα που επιτρέπεται η βοήθεια ( όπως κ έγινε)! Τα μάζεψαν κ έφυγαν …
Η βροχή ξεκίνησε πάλι , το αδιάβροχο κρατάει μια χαρά … τρέχω χαλαρά πάντα …Φτάνω στην Τεγέα , στον εκεί σταθμό… Ο Διονύσης , με βοήθησε και έκατσα στην καρέκλα…Η Μαρία κρατούσε και μια ομπρέλα να μας προστατέψει κάπως…Μου έβγαλαν τα παπούτσια , κάλτσες …έγινε καθαρισμός στο ματωμένο σημείο , έβαλαν το χανζαπλαστ , νέες κάλτσες , και άλλα παπούτσια και έγινα… καινούργιος χα χα !!!…
Αναχωρώντας από την Τεγέα , η ώρα ήταν 10:30 περίπου…Τα νέα παπούτσια δεν με ευχαριστούσαν-ήταν ακατάλληλα- έκανα κακή επιλογή…δεν μπορούσα να τα τρέξω…άρχισα να ψιλοτρέμω κιόλας …Ζήτησα από την Ομάδα και μου άφησαν ακόμη ένα αδιάβροχο , ένα μπλε, τύπου πόντσο , στον επόμενο σταθμό… Το φόρεσα αμέσως πάνω από το άλλο αδιάβροχο και όντως έκανε δουλειά…Η θερμοκρασία του σώματος μου παρέμενε και με ζέσταινε αυτό…
Διαβάστε τη συνέχεια:
https://panosmaltezos.wordpress.com/
sinidisi.gr
