Τέτοιες μέρες ήταν το μακρινό 2005 που στα μονόστηλα των (πολλών τότε) αθλητικών εφημερίδων και συγκεκριμένα στις σελίδες του ποδοσφαίρου της Γ΄Εθνικής, εμφανίζονταν ένα όνομα εντελώς άγνωστο.
Συγκεκριμένα στις 30 Ιουνίου 2005, διαβάζαμε για τον Φώτη Κωστούλα που μαζί με τον Σωκράτη Τσιάρα, παρουσιάζονταν ως οι νέοι ιδιοκτήτες του Παναιτωλικού. Αν έχετε στο μυαλό σας σήμερα την ομάδα του Αγρινίου, ως ένα σωματείο νοικοκυρεμένο, με επί σειρά ετών παρουσία στα μεγάλα σαλόνια της Superleague, που έχει κερδίσει σε μεγάλο βαθμό των σεβασμό της πλειοψηφίας των Ελλήνων φιλάθλων, όλο αυτό απέχει… έτη φωτός από τον σύλλογο εκείνης της περιόδου.
Ο Παναιτωλικός του 2005 ήταν μια ομάδα που είχε παραμείνει στη Γ΄εθνική την τελευταία αγωνιστική. Μια παραμονή που πανηγύρισαν στις εξέδρες… συγγενείς και φίλοι, σε ένα γήπεδο που θύμιζε… χωράφι, δείχνοντας έντονα τα σημάδια της εγκατάλειψης. Εκείνος ο Παναιτωλικός ήταν μια πλήρως απαξιωμένη ομάδα, ένας σύλλογος που δεν απευθύνονταν καν σε όλη την πόλη και προφανώς που είχε ελάχιστες αναφορές μακριά από τα… σύνορα του νομού Αιτωλοακαρνανίας.
Εκείνος «ο τύπος που έκανε περιουσία στη Σουηδία», πείστηκε με κάποιο τρόπο να βοηθήσει το πιο δυνατό «τοπόσημο» που είχε η πόλη που άφησε… πίσω του πριν δεκαετίες για μια καλύτερη ζωή. Να το βοηθήσει στην πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας του, γιατί ο Παναιτωλικός με μια… πλαστική σακούλα δελτίων και χρεών ως «κληρονομιά» ήταν μια ανάσα από τα πρόθυρα της διάλυσης. Ο Φώτης Κωστούλας αποφάσισε πως αξίζει να πάρει το ρίσκο και να σώσει το… καράβι από τα βράχια. Μπορεί το Αγρίνιο να μην έχει θάλασσα, αλλά το… ναυάγιο ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιο.
Το στοίχημα για τον ίδιο ήταν να σωθεί η ομάδα, να βρει τα πατήματά της και «κάποια χρόνια μετά» να παραδώσει αλλού τη σκυτάλη. Άλλωστε όπου σταθεί και όπου βρεθεί ακόμη και σήμερα δεν έχει πρόβλημα να πει πως «εγώ δεν έχω καμία σχέση με το ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν μου αρέσει όλο αυτό». Δεν θα τον δει κανείς να είναι… κολλητός με μεγαλοιδιοκτήτες συλλόγων της Λίγκας. Δεν νιώθει την ανάγκη να τους συμβουλεύεται και να τον συμβουλεύονται. Τον σεβασμό από όλους τον έχει κερδίσει με την ξεχωριστή στάση που κρατάει ο σύλλογος, του οποίου προϊσταται όλα αυτά τα χρόνια. «Εχθροί και φίλοι», δημοσιογράφοι, παίκτες, παράγοντες, οπαδοί άλλων ομάδων δεν φείδονται καλών χαρακτηρισμών. Όχι άδικα.
Του αρέσει δεν του αρέσει, το βέβαιο είναι ένα. Ο Κωστούλας… κόλλησε και με τον Παναιτωλικό και με το Αγρίνιο και προφανώς και με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Με τα σωστά του και με τα λάθη του. Θα μπορούσε άλλωστε σε μια τόσο μακροχρόνια πορεία να έχει μόνο σωστά ή μόνο λάθη;
Σήμερα, ακριβώς 20 χρόνια μετά συνεχίζει να πίνει τον καφέ του στο Emileon, έστω κι αν πλέον έχει περισσότερες… ανάσες μεταξύ Σουηδίας και Αίγινας, αφού οι συνεργάτες του φροντίζουν να τρέχουν την… κυανοκίτρινη καθημερινότητα.
Σε αυτή την 20ετία η λέξη «φεύγω» και οι προσπάθειες απεμπλοκής είχαν θέση στο βιβλίο της Παναιτωλικής ιστορίας. Άλλες φορές ήταν απλά μια έκρηξη οργής και απογοήτευσης είτε για την πορεία της ομάδας, είτε για τα «στραβά κι ανάποδα του ποδοσφαίρου» που δεν είχαν συνέχεια, άλλες φορές όντως το έλεγε και το εννοούσε. Η προ διετίας περίπτωση με την (περίφημη πια…) «οικογένεια Καμίνσκι» είναι η πλέον χαρακτηριστική. Δεν είναι υπερβολή αν πει κανείς ότι ο Κωστούλας… παρέδωσε τα κλειδιά της ομάδας, πιστεύοντας πως έφτασε η ώρα της αποχώρησης «με δόξα και τιμή». Η συνέχεια είναι γνωστή. Η μεταβίβαση της ΠΑΕ και του αθλητικού κέντρου μετατράπηκαν σε φιάσκο μεγατόνων, αφού οι άνθρωποι που συστήθηκαν ως υποψήφιοι ιδιοκτήτες, αποδείχθηκαν….
Πριν να είναι αργά (και αγωνιστικά), ο Φώτης Κωστούλας (προφανώς αναγνωρίζοντας και χειρισμούς βεβιασμένους από τον ίδιο) βγήκε ξανά μπροστά και εγγυήθηκε της εύρυθμης λειτουργίας του club.
To πόσο δύσκολο είναι όλο αυτό, να απεμπλακεί δηλαδή ένας ιδιοκτήτης, αποδείχθηκε και τα προηγούμενα 24ωρα με την περίπτωση του Ατρομήτου. Τα δύο τελευταία χρόνια (ανεπίσημα ίσως και περισσότερα) ο Γιώργος Σπανός προσπαθεί μάταια να απεμπλακεί, αφού και για τον ίδιο το πολυπόθητο σενάριο, αποδείχθηκε τελικά πως… μπάζει κι έτσι ξανά συνεχίζει να αιμορραγεί οικονομικά. Επίσης τα παραδείγματα του ΠΑΣ Γιάννινα και της Λαμίας είναι μπροστά μας, με τις δύο ομάδες να είναι στα πρόθυρα της διάλυσης. Κλείνει η παρένθεση.
«Ουδέν κακόν αμιγές καλού» λέει ένα ρητό της αρχαιοελληνικής γραμματείας και ταιριάζει γάντι στην προκειμένη περίπτωση. Αν ο Φώτης Κωστούλας συμπληρώνει φέτος 20 χρόνια στον θώκο του συλλόγου, ο Παναιτωλικός σε μερικούς μήνες (9/3/2026) θα μετρήσει έναν αιώνα ζωής. 100 χρόνια παρουσίας! Πως θα μπορούσε λοιπόν ο άνθρωπος που για 2 δεκαετίες άλλαξε την μοίρα του club να λείπει από τη μεγαλύτερη στιγμή του; Από τον αιώνα του; Από τα όσα πολλά θα ετοιμάσουν στο Αγρίνιο για να γιορτάσουν με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο τα γενέθλια για το καμάρι της πόλης;
Το βέβαιο είναι ένα. Με την πρώτη ευκαιρία ο Φώτης Κωστούλας θα θυμίσει και πάλι πως μεγάλωσε και βιολογικά και θα εκφράσει την επιθυμία να βρεθεί σύντομα ο διάδοχός του για να πάρει το… τιμόνι του Παναιτωλικού.
Όμως υπάρχει και κάτι άλλο που είναι ακόμη πιο βέβαιο. Είναι ο ίδιος που και φέτος θα… ματώσει οικονομικά ώστε τα «καναρίνια» να παρουσιαστούν τόσο εντός, όσο κι εκτός αγωνιστικών χώρων όπως πρέπει, όπως επιθυμούν κι όπως ονειρεύονται οι χιλιάδες φίλοι της ομάδας σε μια σεζόν ορόσημο!
gazzetta.gr – Μιχάλης Τσαμπάς
