Συνεδριακή ημερίδα πραγματοποιήθηκε την Κυριακή (18/5) στο Αγρίνιο. Την εκδήλωση διοργάνωσε η Επιτροπής Αγώνα για την υπεράσπιση της Τριχωνίδας αναφορικά με τα σχεδιαζόμενα έργα αντλησιοταμίευσης, καθώς και τις προτάσεις για την βιώσιμη ανάπτυξη της περιοχής.

Την εναρκτήρια εισήγηση παρουσίασε το μέλος της Επιτροπής Αγώνα κα Ανθή Παπαθανασίου.

Η εναρκτήρια εισήγηση της Ανθής Παπαθανασίου:

Αγαπητοί συμπατριώτες.

Το έτος 1773, επί Οθωμανικής ακόμη κυριαρχίας, είναι που χτίζονται τα περίφημα «γεφύρια του Αλαήμ μπέη» 360 τον αριθμό, που θα στηρίξουν οδογέφυρα που θα συνδέσει την περιοχή Παναιτωλίου με την Συκιά. Αυτό αποτελεί και το πρώτο μεγάλο τεχνικό έργο κοινής ωφελείας στην Αιτωλοακαρνανία. Ακολουθεί η οδική και σιδηροδρομική δικτύωση της περιοχής επί Χαρίλαου Τρικούπη, και τέλος οι εξυγιάνσεις – αποξηράνσεις ελών σε Λυσιμαχεία και Λεσίνι επί Ελευθερίου Βενιζέλου.

Πολίτες του Δήμου Αγρινίου και των όμορων Δήμων.

Σας  καλωσορίζουμε στην παρούσα συνεδριακή ημερίδα, η οποία τελεί υπό την αιγίδα της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδος και του Δήμου Αγρινίου και υλοποιείται με ενέργειες  της Επιτροπής Αγώνα για την Υπεράσπιση της Τριχωνίδας, η οποία  Επιτροπή, συγκροτήθηκε στα πλαίσια της ενεργειακής απειλής των ΑΠΕ,  στις 5 Μαρτίου 2025 από μαχόμενους πολίτες και φορείς των Δήμων Αγρινίου, Θέρμου και Μεσολογγίου.

Για   να σας υποδεχτούμε σήμερα, ανοίξαμε την σελίδα της ιστορίας  της Αιτωλοακαρνανίας, στα μεγάλα έργα υποδομής, τέσσερα συνολικά την αριθμό, μέσα στα τελευταία 250 χρόνια, όπου το πρώτο έφερε την υπογραφή του Σουλτάνου, και τα άλλα τρία Ελλήνων Κυβερνητών. Κανονικά έπρεπε να μετρήσουμε και την Ιόνια οδό και την γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου, αλλά το κόστος χρήσης τους τα αποκλείει προς το παρόν από τον χαρακτηρισμό τους ως έργων κοινής ωφελείας, αφού το κόστος μετάβασης με επιστροφή από το Άκτιο στο Λονδίνο είναι 35 ευρώ, ενώ το κόστος μετάβασης από Αγρίνιο στην Πάτρα με επιστροφή, είναι 40 περίπου ευρώ, μόνο για την διέλευση, σύνολο 70 ευρώ με τα καύσιμα.

Από την περίοδο λοιπόν του Μεσοπολέμου, έχει ο πλουσιότερος σε έκταση και φυσικές δυνατότητες νομός της χώρας, η Αιτωλοακαρνανία, να δει ένα έργο πνοής, ένα έργο κοινής ωφελείας.

Αντίθετα από το 1950 και μετά, η πληθυσμιακή συρρίκνωση {εμφύλιος – μετανάστευση}, η ερήμωση, οι  μετακινήσεις πληθυσμών (φράγματα) και ο συνεπαγόμενος αφανισμός κοινοτήτων, η εγκατάλειψη του πρωτογενούς τομέα, ο απομονωτισμός κλπ οδηγούν στο τελικό γινόμενο ήτοι

από το 1950 και μετά, ο νομός Αιτωλοακαρνανίας κατέχει σταθερά την τελευταία ή προτελευταία σε ανάπτυξη θέση, στους νομούς της χώρας.

(Πριν μερικά χρόνια, στο αναπτυξιακό Forum της Ναυπάκτου Nostos, ανακοινώθηκε ότι η Αιτωλοακαρνανία απορροφά μόνο το 1% του ετησίου τουριστικού προϊόντος στη χώρα).

Σ’ αυτό σταθερή μας εικόνα σήμερα, οι ερειπιώνες των χωριών μας και η απόγνωση των απομεινάντων κατοίκων, που δεν έχουν νερό να ποτίσουν τα χωράφια τους και αυτό σε χωριά της Μακρυνείας δίπλα στη λίμνη.

Και η ερήμωση εμπράκτως διατυπώθηκε στην προ ημερών προειδοποιητική ανακοίνωση της κοινότητας Λαμπιρίου, για ύπαρξη  αρκούδας στην ευρύτερη περιοχή. Ήτοι, μέχρι τώρα η αρκούδα της ερήμωσης μάς έτρωγε μεταφορικά. Τώρα η αρκούδα θα μας φάει και κυριολεκτικά.

Αντίθετα ο κεντρικός σχεδιασμός από το 1979 άρχισε να μας εκπλήττει με την συστηματική υπονόμευση του τόπου μας και  της ζωής μας, μέσα από τις εντός εισαγωγικών «αναπτυξιακές του προτάσεις» υπέρ κάποιων ιδιωτικών συμφερόντων,  που κατά σειράν εμφανίσεως είναι:

1979-1981:  υπόθεση Πετροχημικών στο Νιοχώρι.

Η τότε κυβέρνηση προώθησε τα συμφέροντα μιας εταιρείας πετρελαιοειδών. Ο αγώνας των κατοίκων απέτρεψε το έργο.

1989 εγκατάσταση καυστήρων τοξικών αποβλήτων στο Πλατυγιάλι Αστακου.

Αυτός, ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον νομό μας και τη χώρα μας που θα σήμαινε θάνατο της Αιτωλοακαρνανίας, ολοσχερή καταστροφή του βιοτόπου, καθολική μόλυνση ιδιαίτερα του υδάτινου ορίζοντα και υποβάθμιση της χώρας.

Η καθολική κινητοποίηση όλων των Αιτωλοακαρνάνων στην αρχή που έγινε κινητοποίηση όλης της χώρας ακολούθως, απέτρεψε τον κίνδυνο.

Με το Προεδρικό Διάταγμα 130/1990 του πατριώτη υπουργού Αναστάση Πεπονή «κλείδωσε» δια παντός η υπόθεση του Πλατυγιαλίου από τέτοιου είδους «επενδύσεις»-εγκλήματα. Ορίστηκε η περιοχή Πλατυγιαλίου για βιομηχανική-εμπορική ζώνη και δράσεις συμβατές με το περιβάλλον.

1991: Υπόθεση εκτροπής του Αχελώου στη Θεσσαλία.

Η τεράστια κινητοποίηση των πολιτών, η μετατροπή του ζητήματος σε εθνικό, απέτρεψε τον κίνδυνο.

Από τότε,  ανάλογα με τους τριτοκοσμικού χαρακτήρα σχεδιασμούς υπέρ  κατασκευαστικών ομίλων, η πολιτική του μπαλκονιού ανοίγει την υπόθεση ως σύνθημα, για να εντυπωσιάζει τα πλήθη.

Σταθερό βέβαια παραμένει το θέατρο του παραλόγου με το επιχείρημα να σταλεί ένα ποτάμι στη Θεσσαλία, μία περιοχή με μεγάλη παράδοση στα πλημμυρικά φαινόμενα,  που κάθε τόσο πνίγεται κόσμος από το πολύ νερό που έχει.

Δίκαια η Νίκη  Γουλανδρή δήλωσε τότε ότι το έργο αυτό είναι η εκτροπή της λογικής στη χώρα μας.

1992: Ζήτημα εκτροπής του Ευήνου στην Αθήνα. Το έργο πραγματοποιήθηκε.

1993: Ζήτημα λήψης νερού από την Τριχωνίδα για την Αθήνα από την εταιρεία Μπόμπολα με νόμο από το θερινό τμήμα  της Βουλής.

Το αποτρέψαμε!!!

Τα ανωτέρω επιχειρηθέντα εγκλήματα στον τόπο μας από το κράτος της Αθήνας, μας αναγκάζουν, και αυτό δεν είναι εθνική μειοδοσία, να πούμε ότι κανένας κατακτητής από αυτούς που τον πάτησαν στους αιώνες, δεν επεχείρησε να κάνει τόσο κακό στην Αιτωλοακαρνανία όσο αυτοί που επεχείρησαν τα ανωτέρω. Πολλές φορές έχουμε αναρωτηθεί αν ανήκουμε στην Ελληνική Επικράτεια.

Η συσπείρωση και η μαχητικότητα των κατοίκων στο πλαίσιο μιάς,  κοινωνικής συλλογικότητας, της «Αιτωλικής Εταιρείας, Προστασίας Περιβάλλοντος»,  απέκρουσε όλα τα ανωτέρω.

Με συγκεντρώσεις, συνέδρια, ενημερωτικές καμπάνιες επί σειρά ετών σε όλη την κοινωνία, στην πανεπιστημιακή κοινότητα της χώρας,  σε τοπικούς και πανελλήνιους φορείς, σε θεσμικούς όλων των βαθμίδων, σε προσωπικότητες, στην τοπική εκκλησία, στον τοπικό και αθηναϊκό τύπο και στα θεσμικά όργανα της Ευρώπης  μέχρι τον Επίτροπο της ΕΟΚ Ρόρυ Μακκένα, και κυρίως με την αρωγή των τοπικών δήμων, γίναμε ρυθμιστές της ζωής μας στον τόπο αυτό.

Σημαντικό εδώ να αναφερθούμε στις ανά την Ελλάδα υπάρχουσες τότε δυναμικές συλλογικότητες για την προστασία του περιβάλλοντος καθώς και στην παρουσία των παγκοσμίων Οργανώσεων, (wwf, green peace), που ήταν  στο πλευρό μας.

Στο σημείο αυτό, μια και αναφερθήκαμε σε  εκείνους τους αγώνες, ας επικαλεστούμε εις ένδειξιν σεβασμού,  τα ονόματα των προσωπικοτήτων  που λειτούργησαν τότε, ως φρουροί και καθοδηγητές  μας: Μιχάλης Παπαγιαννάκης, Αναστάσης Πεπονής, Χρήστος Ροκόφυλλος, Νίκη Γουλανδρή, Κωστής Στεφανόπουλος, Κωνσταντίνος Σημίτης, Παναγιώτης Λαμπρίας.

Αγαπητοί συμπατριώτες,

με τέτοια αγωνιστική προϋπηρεσία δεν φοβόμαστε σήμερα την νέα απειλή από τις ΑΠΕ, που υποτιμώντας την νοημοσύνη μας, οι εισηγητές ονόμασαν ενεργειακή πολιτική, ενώ δεν είναι. Διότι η ενεργειακή πολιτική, όπως και η οικονομική και κάθε πολιτική πράξη,  πρέπει να έχουν μία ηθική. Το επιχειρούμενο έγκλημα είναι ένα «πλιάτσικο» σε βάρος της χώρας μας, με πρόσχημα την ενέργεια.

Αυτό περιτράνως απεδείχθη, από την προσβολή την οποία δεχθήκαμε στη συγκέντρωση στο Θέρμο από την εκπρόσωπο της εταιρείας ΤΕΡΝΑ η οποία  είπε σε ύφος έντονο σε εμάς τους πολίτες: «δεν μπορείτε να μας διώξετε εσείς. Εμείς θα αποφασίσουμε πότε θα φύγουμε».  Ούτε οι αποικιοκράτες προβλεπτές στα φυλετικά βασίλεια της Αφρικής άλλων αιώνων δεν μιλούσαν έτσι στους ιθαγενείς !

Αυτό το ήθος, παραπέμπει σε  επέλαση, όχι σε εισήγηση για κοινωνικό έργο.

Και εδώ το μεγάλο ερώτημα: Από ποίους εκπορεύονται όλα αυτά; Ένα ερώτημα ενταγμένο στην ιστορία της χώρας  μας.

Το ίδιο ρώτησε το 1963 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όταν πήγε στη Θεσσαλονίκη, κοντά στον ετοιμοθάνατο Γρηγόρη Λαμπράκη. Αναρωτήθηκε για το ποιος κυβερνάει αυτήν τη χώρα. Την απάντηση τότε,  την έδωσε ο εισαγγελέας Δελλαπόρτας, στην μνημειώδη αγόρευσή του: « Αυτήν τη χώρα κυβερνάει   η κακοήθης νεοπλασία που λέγεται   παρακράτος».

Αυτό, δίνει και σήμερα την απάντηση.

Σήμερα, η κακοήθης νεοπλασία της Ελληνικής κοινωνίας, είναι το επιφανειακό, ρηχό, γρήγορα και με αδιαφανείς διαδικασίες αποκτώμενο χρήμα, στα χέρια των oλίγων επιτηδείων, που μετατρέπουν την εθνική δυνατότητα σε ίδιον πλουτισμό,  εμποδίζουν την υγιή ανάπτυξη, βαφτίζουν τα εγκλήματα  ανάπτυξη, υπονομεύουν την αξιοπρέπεια και την ζωή των πολιτών και  τρυπώνουν στους θεσμούς, σαν το φίδι από την χαραμάδα.

Ποία είναι τα διορισμένα από την Βουλή των Ελλήνων και υποθέτω αδρά αμειβόμενα από τους πενόμενους Έλληνες, μέλη, της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας ΡΑΕ, που γνωμοδοτούν θετικά για τέτοιες καταστροφικές παρεμβάσεις;  Έχουν συνείδηση του Δημοσίου συμφέροντος; Πώς παίρνουν τις αποφάσεις ; Μήπως  αντιλαμβάνονται την Ελλάδα απλά σαν ένα χάρτη; Σαν ένα χέρσο πεδίο για να ασελγούν πάνω του;

Η πατρίδα μας δεν είναι ένας χάρτης, που πάνω του γράφεται ένας αριθμός ατόμων. Η πατρίδα μας είναι το περιβάλλον, τα  βουνά, τα ποτάμια και οι  λίμνες κοιτίδες ζωής. Είναι  οι άνθρωποι, η ιστορία τους, οι εικόνες τους, τα τραγούδια τους , οι μνήμες τους,  είναι  ο υλικός πολιτισμός, ο πνευματικός πολιτισμός, η αξιοπρέπεια και η τιμή μας, ο βηματισμός  μας και το μέλλον μας.

Δεν ξέρω αυτοί που εργάζονται την καταστροφή μας, πάντως εμείς, δεν θέλουμε να έχουμε εναλλακτική πατρίδα την Ελβετία. Θέλουμε σ’ αυτήν την πατρίδα να ζήσουμε.

Για τούτο και η δική μας απάντηση: Αυτήν τη χώρα κυβερνούν αυτοί, που κάθε φορά εκλέγονται για να υπερασπίζονται τα συμφέροντα του εθνικού συνόλου.

Οι πάτρωνες ιδιωτικών συμφερόντων δεν είναι  κυβερνήτες.

Και οι ΑΠΕ είναι ένα μεθοδευμένο έγκλημα σε βάρος της πατρίδας μας που τορπιλίζει   κάθε προοπτική μελλοντικότητας του λαού μας.

Και οι μεθοδεύσεις των ΑΠΕ,  τορπίλη στη Δημοκρατία.

Για όλα αυτά, και η σημερινή δράση, όπως όλες οι άλλες δράσεις που έγιναν από όλους, και αυτές που θα γίνουν.

Ενημερωτικά, από τους 7 εκπροσώπους μας στο Κοινοβούλιο,  οι Μίλτος Ζαμπάρας και Νικόλαος Παπαναστάσης, κατέθεσαν την αντίθεσή τους στο σχεδιαζόμενο έγκλημα. Αναμένουμε και τους άλλους.

Αφού ευχαριστήσουμε τους διακεκριμένους επιστήμονες  που ήρθαν εις αρωγή μας για να καταθέσουν σήμερα, σας ζητούμε, στις προτάσεις που δεχόμαστε για την υποβάθμιση του τόπου μας και της ζωής μας,  στο εξής να απαντούμε σταθερά με τον μεθοδευμένο αγώνα μας και την έμπρακτη διατύπωσή του για την βιώσιμη ανάπτυξη. 

Και να απαιτήσουμε να ενταχθεί το σύστημα των λιμνών της Αιτωλοακαρνανίας στο εθνικό πάρκο υγροτόπων ως ενιαία ενότητα με    την Λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου, που έχει ήδη χαρακτηρισθεί.  Και, αυτό κατατίθεται πρώτη φορά ως πρόταση, να αγωνιστούμε   για την ένταξη όλου του συστήματος  Τριχωνίδας – Λιμνοθάλασσας, στα μνημεία της παγκόσμιας  κληρονομιάς για το περιβάλλον, της UNESCO.

Αγαπητοί συμπατριώτες

Την δεύτερη μέρα του Πάσχα, στην ενημερωτική συγκέντρωση  στην Καλλιθέα (Μπροστοβά), που διοργάνωσε  ο πρόεδρος  και μέλος μας, Δήμος Κολιώνης,  μας πλησίασε μία νεαρή κοπέλα  και μας είπε: «Ας βοήσουμε όλοι, να γυρίσουμε κι εμείς οι νέοι και να ζήσουμε στον τόπο μας».

Το αίτημα αυτής της κοπέλας, είναι ο λόγος που είμαστε σήμερα εδώ.  

Με όπλο την φιλοτιμία του τόπου μας, θα πορευτούμε όλοι μαζί και θα κερδίσουμε.

Ο λόγος τώρα, στην ψυχή της παρούσας δράσης, τον Δημήτρη Τραπεζιώτη.

Εκ μέρους της Επιτροπής καλώς ήλθατε και καλή ακρόαση.

agrinionews.gr