Εδώ και χρόνια, η κοινωνία παρακολουθεί, άλλοτε με αμηχανία, άλλοτε με αδιαφορία, την αναπαραγωγή ενός παγιωμένου πολιτικού μοντέλου: αναξιοκρατία, πελατειακές λογικές, κομματικός κυνισμός και μια διάχυτη αίσθηση ότι τίποτα δεν αλλάζει. Όσοι αξίζουν, παραμερίζονται. Όσοι “συνεργάζονται”, βολεύονται και επιβραβεύονται.

Σε αυτό το περιβάλλον, ο πολίτης δεν απομακρύνεται επειδή δεν ενδιαφέρεται, αλλά γιατί νιώθει πως η φωνή του δεν έχει αντίκρισμα. Η συμμετοχή του είναι διακοσμητική, και κάθε του προσπάθεια να ακουστεί καταλήγει να πνίγεται στον θόρυβο μιας επικοινωνιακής διαχείρισης που ταυτίζει την πολιτική με την εικόνα.

Κι όμως, κάτω από αυτή τη σιωπή, υπάρχει ανάγκη. Ανάγκη για αλήθεια, για έκφραση, για ουσία. H κοινωνία δεν έχει παραιτηθεί, περιμένει. Θέλει να ακουστεί χωρίς να χρειάζεται να φωνάξει, να υπάρξει πολιτικά χωρίς να δηλώσει πίστη σε κάποιον “σωτήρα”.

Και την ίδια ώρα, ο κόσμος γύρω μας αλλάζει. Νέες γεωπολιτικές ισορροπίες, τεχνολογικές επαναστάσεις, συγκρούσεις συμφερόντων και αστάθεια ανατρέπουν βεβαιότητες δεκαετιών. Οι διεθνείς προκλήσεις απαιτούν στρατηγική και θεσμική ωριμότητα, αλλά η Ελλάδα μοιάζει εγκλωβισμένη σε μια εσωστρέφεια που ανακυκλώνει το “λίγο”, το “βολικό”, το “τίποτα”.

Κι εκεί, μέσα στο “τίποτα”, γεννιέται ο λαϊκισμός. Η εύκολη απάντηση στα δύσκολα ερωτήματα. Το σύνθημα αντί του λόγου, η προσβολή αντί του διαλόγου. Η δημαγωγία δεν είναι απλώς πρόβλημα ύφους – είναι πρόβλημα ουσίας: διαβρώνει την πολιτική σκέψη, ακυρώνει την ευθύνη και υποκαθιστά τη δημοκρατία με συναισθηματική χειραγώγηση.

Και στις ρωγμές που αφήνει πίσω της η δημαγωγία, εισχωρεί ένας υφέρπων φασισμός. Δεν χρειάζεται στολές, ούτε κραυγές. Εμφανίζεται ως “κοινή λογική”, φοριέται ως “ρεαλισμός”, κανονικοποιείται μέσα από την ανοχή στην αυθαιρεσία και τη σιωπή μπροστά στο άδικο.

Η πραγματική απειλή σήμερα είναι η συλλογική παραίτηση. Η ιδέα πως δεν αξίζει να προσπαθήσεις, πως τίποτα δεν αλλάζει. Είναι η αποδοχή του “τίποτα” ως στάση ζωής. Κι αυτό το τίποτα δεν διεκδικεί, δεν ενοχλεί, δεν διαταράσσει – απλώς ανοίγει τον δρόμο στους χειρότερους.

Η ευθύνη δεν είναι κάτι αφηρημένο. Είναι η απόφαση να μη μείνουμε παρατηρητές, αλλά συμμέτοχοι.

Γιατί τελικά, η αλλαγή δεν ξεκινά από τις κορυφές, αλλά από τις συνειδήσεις που αρνούνται να συνηθίσουν το λίγο και το άδικο.

Δημοκρατία δεν είναι μόνο κάλπες. Είναι η καθημερινή δυνατότητα του πολίτη να λειτουργεί πολιτικά, να επιδρά, να κρίνει και να ελέγχει. Όταν αυτό καταρρέει, όταν οι θεσμοί γίνονται αργοί, ακριβοί, ή εχθρικοί προς τον πολίτη, η δημοκρατία γίνεται διαχειριστικό μοντέλο. Χάνει το περιεχόμενό της.

Είναι θέμα παιδείας, απαιτήσεων, πολιτικής κουλτούρας. Το να μην αποδεχόμαστε το “έτσι είναι” δεν είναι ρομαντισμός – είναι πράξη πολιτικής ευθύνης.

Αν δεν το κάνουμε, Θα φταίμε και εμείς: που δεχτήκαμε το λιγότερο, που ανεχτήκαμε το τίποτα, που παραδώσαμε το πεδίο στους πρόθυμους της αδράνειας και της διαφθοράς.

Γιατί η σιωπή, τελικά, γίνεται συνενοχή.

agrinionews.gr