Κεντρική Πλατεία ή Απάνω Πλατεία, παλιότερα, ήταν η (πρώην) Πλατεία Στράτου, σημερινή Πλατεία Ειρήνης.
Η Πλατεία Μπέλλου, λεγόταν Κάτω Πλατεία.
Στην Απάνω Πλατεία και στους γύρω από αυτή δρόμους ήταν συγκεντρωμένη όλη η εμπορική και επαγγελματική δραστηριότητα της πόλης, καφενεία, μπακάλικα, ταβέρνες, κουρεία και κάθε είδους καταστήματα.
Ο δήμαρχος Αντρέας Σκαλτσοδήμος, από τον οποίο πήρε το όνομά της η οδός Σκαλτσοδήμου, άσκησε τα καθήκοντά του για 2 χρόνια περίπου, από το 1885 έως το 1887.
Διορίσθηκε ως δήμαρχος, μετά τον ξαφνικό θάνατο του δημάρχου Μιχαήλ Μπέλλου από ανακοπή εν ώρα συνεδριάσεως του Δημοτικού Συμβουλίου, τον Νοέμβριο του 1885.
Η Αγρινιώτισσα φίλη Μαρία Rixinger, μου έστειλε ένα κείμενο με τα καταστήματα και τους επαγγελματίες που δραστηριοποιούνταν στην οδό Σκαλτσοδήμου, την δεκαετία του ’60.
Ανεβαίνοντας την οδό Σκαλτσοδήμου μέχρι τον Παιδικό Σταθμό από το 1958 και μετά.
Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να θυμηθώ το δρόμο που έζησα την παιδική και νεανική μου ζωή
Να θυμηθώ τα μαγαζιά του και τους ανθρώπους του, από το 1958 και μετά. Τα χρόνια είναι πολλά, μερικά ονόματα δεν μπορώ να τα θυμηθώ και ίσως έχω και μερικά λάθη.
Ανεβαίνοντας την οδό Σκαλτσοδήμου από το ταχυδρομείο δεξιά ακριβώς στη γωνία ήταν το ποτοποιείο του Αντωνόπουλου. Η μυρωδιά από το ούζο και το κονιάκ απλωνόταν σε όλη την περιοχή. Δίπλα ήταν το ραφείο του Κούκα, μετά το μανάβικο του Μάτσα, το κουρείο του κυρ Φώτη και το γραφείο του μεσίτη Κομελάγιου. Αργότερα στον ίδιο χώρο στεγάστηκαν ένα καφενεδάκι κι ένα πρακτορείο ΠΡΟΠΟ.
Πιο πάνω το γαλακτοπωλείο του Γράψα, ακολουθούσε το ραφείο του Μανθόπουλου, το συμβολαιογραφείο του Μαγκλάρα και τέλος ήταν δύο μπακάλικα του Τσουκαλά και του Λιαπίκου. Αργότερα την θέση τους την πήραν ένα μαγαζί με υποδήματα και το μαγαζί του Πίτλιγγερ με τα γύψινα.
Περνώντας την οδό Αντωνοπούλου, στη γωνία ήταν, παλιά, το καφενείο του μπάρμπα Γιάννη του Κοτσώργη, με την πάροδο των χρόνων την θέση του την πήρε ένα κατάστημα ηλεκτρικών ειδών, ένα σουβλατζίδικο και τέλος ένα τσαγκαράδικο. Δίπλα το κουρείο του Σκουλαρίκου. Πιο πάνω η ταβέρνα του Βασιλόπουλου και αργότερα το καθαριστήριο του Αντωνίου.
Στην στοά που ακολουθεί ήταν ο οδοντοτεχνίτης Πάνος Πάσιος (1966), για λίγο χρόνο το ουζερί του ποδοσφαιριστή Μπάθα και αργότερα το ουζερί του Τασούλη. Βγαίνοντας από τη στοά ήταν το μαγαζί του Ασημάκη που η πελατεία του τιμούσε δεόντως την πατσά που έφτιαχνε. Αργότερα εγκαταστάθηκε εκεί ο Γράψας με τα γαλακτοκομικά και μετά ο Βλαχόπουλος επίσης με γαλακτοκομικά.
Πιο πάνω το κατάστημα γενικού εμπορίου με ιδιοκτήτη τον Σαλάππα, λίγο αργότερα έγινε πρατήριο ποτών και μετά εγκαταστάθηκε εκεί ο Νικάκης. Πιο δίπλα στεγαζόταν το σιδηροπωλείο του Ζησιμόπουλου. Περνώντας το στενάκι έβλεπες το ραφείο του Βότση και δίπλα ακριβώς ο τσαγκάρης ο κυρ-Αντώνης.
Περνώντας το δρομάκι (Καφαντάρη) συναντούσες τον κυρ Μήτσο τον τσαγκάρη. Μια ζωή εκεί, με φίλους, με μηχανές, με τον Παναιτωλικό και πάντα με τον καλό λόγο στο στόμα.
Δίπλα ήταν ο Μωραΐτης με τα πασίγνωστα τότε γιαουρτάκια του. Την θέση του πήρε αργότερα η ταβέρνα του Χαλβατζή, μετά το ραφείο του Καλυβόπουλου και μετά τα είδη προικός του Στριμμένου. Προχωρώντας στη γωνία ήταν το οπωροπαντοπωλείο του Τασούλη κι ακολουθούσε ο Μαστρογιάννης που στο μαγαζί του διατηρούσε βδέλλες μέσα σε γυάλες. Αργότερα εκεί έγινε το μαγαζί του Κατερινόπουλου. Ο γιός του, ο Οδυσσέας, έπαιζε για τη γειτονιά κινηματογράφο στον Παιδικό Σταθμό.
Τα πρώτα φιλμ τα είδαμε εκεί χωρίς εισιτήριο. Καλή του ώρα! Το τελευταίο μαγαζάκι ήταν πάντα μανάβικο, παλιά, ο μπάρμπα Γιάννης μετά ο κυρ Αντρέας. Στο τέλος ήταν ένα οίκημα και εκεί στεγαζόταν για κάποιο διάστημα η Πρόνοια.
Ανεβαίνοντας από το ταχυδρομείο την οδό Σκαλτσοδήμου προς τον Παιδικό Σταθμό αριστερά.
Στη γωνία ήταν το μαγαζί με είδη νεωτερισμών και προικός του Αντωνίου, δίπλα το μαγαζί του Γρηγορόπουλου με χύμα ποτά. Αμέσως μετά ο φούρνος του Βακαλόπουλου και στον ίδιο χώρο αργότερα το φανοποιείο Κούτσικου. Ακολουθούσε το μικρό μαγαζάκι της κυρα Λενίτσας.
Η χαρά των παιδιών γιατί πωλούσε χαλκομανίες. Πιο πάνω ο Λαζαρίνης με τα αυγά κι αργότερα το κρεοπωλείο του Τσαμπά που το διαδέχτηκε ένα σουβλατζίδικο.
Ακολουθούσε το ζαχαροπλαστείο του κυρ- Γιάννη και της γυναίκας του (γύρω στα 1960) με τις υπέροχες πραλίνες, κωκ και καραμέλες. Στο ίδιο μαγαζί αργότερα ήρθε η ταβέρνα του Βασιλόπουλου που ήταν λίγο πιο πάνω.
Ακολουθούσαν ιατρεία, το νοσοκομείο που αργότερα έγινε Εμπορική Σχολή και τέλος Τεχνικές Σχολές. Δίπλα το κρεοπωλείο του Σταθόπουλου κι ένα καφενείο προς τη Δημοτική Αγορά. Μέχρι το 1965 γινόταν η Λαϊκή Αγορά εκεί κι αργότερα ήρθαν τα πρατήρια των φρουτοπαραγωγών.
Στη συνέχεια ήταν το σπίτι του Μπάλλα – Μαυροδημόπουλου. Από κάτω είχε κατά καιρούς μαγαζάκια, όπως ένα κομμωτήριο, το στιλβωτήριο του Κώστα και Βαγγέλη Χαλβατζή και τελευταία το ραφείο του Αμάραντου.
Δίπλα ήταν αρχικά το Ράδιο Αβώρ το οποίο μεταφέρθηκε αργότερα απέναντι και στη θέση του ήρθε ο Ζησιμόπουλος. Ακολουθούσε το καφενείο του μπάρμπα Γιώργου Παπαδόπουλου και σ’ ένα μικρό μαγαζάκι δίπλα ήρθε ο κυρ Φώτης ο κουρέας και μετά ο ηλεκτρολόγος ο Μάτσας.
Πιο πάνω ήταν το μαγαζί γενικού εμπορίου του Τσεκούρα και στον ίδιο χώρο αργότερα μεταφέρθηκε από απέναντι το ραφείο του Βότση.
Φτάσαμε στη γωνία. Εκεί το 1958 στεγαζόταν η ταβέρνα Παπαχρήστου, αργότερα η ταβέρνα Χαλβατζή και τελευταία ο Β. Νικάκης.
Λίγα λόγια και για το περίπτερο της γειτονιάς που ήταν απέναντι από τον Παιδικό Σταθμό και που δεν υπάρχει πλέον. Όπως και σε όλα τα περίπτερα τότε έτσι και στο περίπτερο της γειτονιάς μας έβρισκες τα πάντα. Ασπιρίνες και καλμόλ, ξυραφάκια για τον πατέρα, τσιμπιδάκια και φουρκέτες για τα μαλλιά, τσιγάρα χύμα, όλα τα ζαχαρώδη και τσιχλόφουσκα με το «μέτρο». Ναι, με το μέτρο!! Ο περιπτεράς την έκοβε με το μαχαίρι γιατί ήταν σε μασουράκι.
Τα μοναδικά κτίρια και σπίτια που υπάρχουν ακόμη από εκείνη την εποχή είναι η Δημοτική Αγορά, το σπίτι του Καρβούνη, Σαλάππα και Καλαμάρα.
Ένα φωτογραφικό οδοιπορικό στην οδό Σκαλτσοδήμου
ΓΙΤΣΑ ΠΑΝΤΑΖΗ-ΝΑΣΤΟΥΛΗ – agriniomemories.com
