Με το διαπεραστικό του βλέμμα και τις ατάκες που έμειναν χαραγμένες στη μνήμη, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος ποτέ δεν χρειάστηκε να φωνάξει για να ξεχωρίσει. Δεν επιδίωξε πρωταγωνιστικούς ρόλους ή μεγάλες μαρκίζες, όμως στην καρδιά του κοινού κατείχε πάντα την πρώτη θέση.
Η Φίνος Φιλμ θυμάται τον σπουδαίο ηθοποιό με ένα αφιέρωμα που ανήρτησε στα social media.
Γεννημένος στο Διακοφτό Κορινθίας, σαν σήμερα στις 12 Ιουλίου του 1912, μέσα σε μια πολυμελή οικογένεια με επτά αδέλφια, ο Παπαγιαννόπουλος έδειξε από νωρίς πως δεν χωρούσε σε καλούπια. Αθλητικός, χορευτής, λάτρης των τεχνών, έκανε το πρώτο θεατρικό του βήμα στο Γυμνάσιο του Αιγίου — και δεν κοίταξε ποτέ πίσω. Παρά τις αντιρρήσεις της οικογένειας, πάλεψε για το όνειρό του, φεύγοντας για Αθήνα με το πρόσχημα ότι θα σπουδάσει δάσκαλος. Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου έγινε τελικά το πραγματικό του «σπίτι».
Θέατρο: Όταν η σκηνή τον αγκάλιαζε
Από το «Βασιλιά Ληρ» του Σαίξπηρ δίπλα στον Αιμίλιο Βεάκη, μέχρι το συγκλονιστικό «Μεγάλο μας Τσίρκο» του Καμπανέλλη, η θεατρική του πορεία ήταν γεμάτη κορυφές. Πολέμησε στο μέτωπο της Αλβανίας, γύρισε στην Αθήνα και μπήκε ξανά στα θεατρικά μονοπάτια με πείσμα. Ανέβασε έργα, συγκρότησε δικό του θίασο, συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής. Το 1963, η αποτυχία της «Γειτονιάς των Αγγέλων» έφερε την ανατροπή: «Δεσποινίς Διευθυντής» και instant επιτυχία. Από ατυχία, θρίαμβος.
Κινηματογράφος: Ο δεύτερος του ρόλος… ήταν πάντα πρώτος
Μπορεί να μην ήταν πάντα ο πρωταγωνιστής, αλλά όταν εμφανιζόταν, έκλεβε την ταινία. Περισσότερες από 130 κινηματογραφικές συμμετοχές, με 31 μόνο για τη Φίνος Φιλμ. Κωμικός με χειρονομίες-σήμα κατατεθέν, αλλά και δραματικός με βλέμμα που έλεγε περισσότερα από λόγια. Ο «πατέρας» της Τζένης Καρέζη, ο φωνακλάς της «Μια Τρελή Τρελή Οικογένεια», ο «Νιόνιος» που έγινε λατρεία. Κι αν ξεχώρισε στις κωμωδίες, οι δραματικοί ρόλοι σε «Στέλλα», «Λόλα» και «Ταξίδι στα Κύθηρα» τον έκαναν αθάνατο.
Αν και αγαπούσε τη ζωή και τις γυναίκες, δεν παντρεύτηκε ποτέ. Δεν μίλησε πολύ για τον εαυτό του, ούτε κυκλοφορούσε με τη φήμη του. Προτιμούσε να τη χτίζει στη σκηνή και στο πανί.
Το 1968 απέσπασε ειδική μνεία Β’ Ανδρικού Ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για το «Κανόνι και το Αηδόνι». Σήμερα, μια προτομή στο Διακοφτό τον θυμίζει σε όσους δεν τον γνώρισαν. Οι υπόλοιποι, τον κουβαλούν μέσα από τις ατάκες και το γέλιο που άφησε πίσω του.
Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος «έφυγε» ξαφνικά στις 13 Απριλίου 1984. Ήταν 72 ετών. Κι όμως, μες στις δεκάδες ταινίες και τους αμέτρητους ρόλους, μοιάζει να είναι ακόμα εδώ. Στο σαλόνι μας, στη μνήμη μας, στην καρδιά του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου.
