Ο Πασχάλης έγινε θρύλος πριν την εποχή των διεθνών σούπερ σταρ, με φωνή και στυλ, άλλαξε για πάντα την ελληνική ποπ μουσική.

Πριν το ελληνικό κοινό μάθει τη λέξη «ποπ», είχε ήδη βρει τον ήχο που του ταίριαζε. Ένα νεαρό αγόρι από το Δοξάτο της Δράμας με τη φωνή, τη λάμψη και το θράσος να σταθεί στη σκηνή όπως μόνο οι μεγάλοι αστέρες του εξωτερικού μπορούσαν. Τον έλεγαν Πασχάλη. Αλλά σε λίγα χρόνια, δε θα χρειαζόταν επώνυμο. Θα ήταν πια ένας και μοναδικός.

Όταν εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο Καλλιμάρμαρο, 60.000 άνθρωποι κατέκλυσαν το στάδιο. Ήταν η «Χρυσή Βραδιά» του 1966. Οι Olympians είχαν γίνει θρύλος μέσα σε λίγες νότες. Το τραγούδι «Ο Τρόπος» ακούστηκε και η Ελλάδα ένιωσε ότι κάτι αλλάζει. Δεν ήταν απλώς ένα ποπ τραγούδι με ελληνικό στίχο. Ήταν η έναρξη ενός νέου κεφαλαίου στην ελληνική μουσική. Και ο Πασχάλης βρισκόταν στο κέντρο του.

Στα δεκαέξι του, είχε ήδη δικά του συγκροτήματα: Drugstoremen, Brahms και ύστερα οι Olympians. Με αυτούς έγραψε μουσική, έπαιξε μπάσο, τραγούδησε, και έγινε το απόλυτο είδωλο. Όλα αυτά, σε μια εποχή όπου η μουσική σκηνή ήταν ακόμα ντυμένη με λαϊκές φόρμες. Ο Πασχάλης έβαλε χρώμα, νεανικό παλμό και έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο έκφρασης. Τόσο απλό και τόσο ριζοσπαστικό.

Η επιτυχία τον ξεπέρασε. Όπου εμφανιζόταν, υπήρχε πανικός. Θαυμάστριες λιποθυμούσαν, οι εμφανίσεις του απαιτούσαν παρουσία αστυνομίας, και το όνομά του ακουγόταν παντού. Το πρόσωπό του έγινε αφίσα, το στυλ του μόδα, η φωνή του εθισμός. Μέσα σε λίγα χρόνια είχε γίνει ο πρώτος Έλληνας σούπερ σταρ με όλη τη σημασία της λέξης.

Το 1977, στην πιο ώριμη στιγμή του, τον είδε όλη η Ευρώπη. Η Eurovision ήταν η σκηνή και το «Μάθημα Σολφέζ» το τραγούδι. Πλαισιωμένος από την Μπέσσυ Αργυράκη, τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς και τη Μαριάννα Τόλη, πήρε την 5η θέση και έβαλε την Ελλάδα στον ευρωπαϊκό μουσικό χάρτη. Όχι με κάτι φολκλόρ ή εξωτικό, αλλά με έναν φρέσκο, ευρωπαϊκό ήχο.

Από εκεί και πέρα, τίποτα δεν τον σταμάτησε. Γερμανία, Αυστραλία, ΗΠΑ, Αγγλία, παντού όπου υπήρχε ελληνισμός, υπήρχε και το όνομά του. Έκανε συναυλίες, έγραψε χρυσούς και πλατινένιους δίσκους, πειραματίστηκε, έπαιξε με στυλ, συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους της εποχής του.

Τη δεκαετία του ’80, άφησε την παραλιακή και έστησε το δικό του μουσικό σύμπαν στη Βάρκιζα, στο «On the Rocks». Εκεί, για δέκα ολόκληρα χρόνια, έγραφε sold out βραδιές με το «Party on the Rocks», που αργότερα έγινε και δίσκος και μάλιστα πλατινένιος.

Δεν έμεινε ποτέ πίσω. Ούτε όταν ήρθε το χιπ χοπ, ούτε όταν άλλαξε το ραδιόφωνο. Το 2006 επανήλθε στην επικαιρότητα μέσα από τη συνεργασία του με τους Goin’ Through, διασκευάζοντας το «Σχολείο». Ένας άλλος Πασχάλης, ίδιος με τον παλιό, αλλά μοντέρνος και διαχρονικός.

Ο Πασχάλης δεν είναι μια νοσταλγία των 60s. Είναι μια ζωντανή απόδειξη ότι κάποτε η Ελλάδα είχε ήρωες της ποπ κουλτούρας πριν καν μάθει τι θα πει ποπ κουλτούρα. Ένας τραγουδιστής που έσπασε τα όρια, ανανέωσε τη γλώσσα της μουσικής και έγινε το είδωλο μιας γενιάς — και πολλών που ακολούθησαν.

Πηγή: sportime.gr

Φωτογραφία αρχείο και από Eurokinissi